Хонаводаи намуна

Маҳорати муқобила бо фишори асабӣ
Зиндагӣ дар дунёи модерн бо фишорҳои рӯҳӣ ва равонии бисёре ҳамроҳ аст. Агар ин фишорҳо беш аз ҳадд ба тӯл анҷомад, бар зиндагии афрод таъсири манфӣ мегузорад ва заминасози бурузи мушкилоти ҷиддӣ мешавад. Бо омӯхтани ин маҳорат, афрод ҳаяҷонҳои мусбат ва манфиро дар худ ва дигарон мешиносанд ва саъй мекунанд вокунише нишон диҳанд, ки ин авомил мушкиле барои онҳо эҷод накунад.
Маҳорати мудирияти ҳаяҷон
Ҳар инсоне дар зиндагии худ бо ҳаяҷонҳои гуногуне аз ҷумла ғам, хашм, тарс, хушҳолӣ, лаззат ва мавориди дигар мувоҷеҳ аст, ки ҳамаи ин ҳаяҷонҳо ба зиндагии ӯ таъсир мегузорад. Шинохт ва маҳор ин ҳаяҷонҳо, ҳамон мудирияти ҳаяҷон аст. Барои касби ин маҳорат, ф

– Қабл аз ҳар чиз аз зуд қазоваткардан парҳез кунед.
– Иттифоқи рух додаро бо дидгоҳи мантиқӣ ва воқеъбинона аз ҷиҳатҳои мухталиф баррасӣ кунед.
– Аз ба вуҷуд омадани бадгумонӣ ва бадфаҳмӣ ҷилавгирӣ кунед.
– Ба мавзӯъ аз дидгоҳи тарафи муқобил бингаред, ки ин ба маънои дарки авотиф ва эҳсосот, андешаҳо ва афкори ӯст.
– Дар ҳангоми қазоват фақат ба манофеи фардӣ фикр накунем балки таваҷҷуҳе ба манофеи муштарак дошта бошед.
– Риояти эҳтироми худ ва тарафи муқобил дар тамоми мароҳили шууни зиндагӣ ҳатто дар тарҳи шикоятҳо, як масъалаи ҳаётӣ аст.
– Аз ба кор бурдани калимаҳои тунд ва тавҳиномез, ки фоидае ҷуз эҷод ва барангехтани ҳисси нафрат дар он вуҷуд надора

Нишонаҳои роиҷи афсурдагӣ метавонад идомаи зиндагии солимро номумкин кунад.
Афсурдагӣ нигоҳи фардро ба зиндагӣ дучори хато мекунад ва ҳамаи чизро сомоннопазир ҷилва дода ва эҳсоси танҳоӣ ва бекасиро дар шахс тақвият мекунад.
Солона 14 миллион бузургсоли амрикоӣ (6.7 дарсад аз ҷамъияти болои 18 сол) таҳти таъсири ин ихтилол қарор мегиранд. Аммо хабари хуб ин аст ки ин беморӣ бо тамоми қудрати ҳамагирие, ки дорад комилан дармонпазир аст.
Баъзе аз муҳимтарин нишонаҳои эҳсоси фарде, ки дучор афсурдагӣ аст шомили мавридҳои зер аст
1) Эҳсоси ғам, пучӣ, ноумедӣ ва ё ҳайратзадагӣ:Ин эҳсос тақрибан ҳамеша афроди афсурдаро даргир мекунад.
2) Аз даст додани алоқа ба чизҳое, ки пештар аз онҳо лазза

Омӯзиши маҳоратҳои зиндагӣ, тавоноии иҷтимоӣ ва рӯҳии фардро афзоиш медиҳад ва боис мешавад то фард битавонад ба наҳви беҳтар ва муассиртар бо мушкилот ва душвориҳои зиндагӣ мувоҷеҳ шавад. Ҳар андоза маҳоратҳои зиндагии фарде болотар бошад, ӯ беҳтар метавонад саломати равон ва рафтори худро ҳифз кунад ва ба шевае мантиқӣ ва коромад мушкилоти пешомдаро бартараф кунад.
Маҳоратҳои зиндагӣ қудрати созгории афродро боло мебарад, шахс метавонад масъулиятҳои иҷтимоӣ ва шахсии зиндагиро беҳтар бипазирад ва тавонмандиҳояшро буруз диҳад ва аз осебҳои ношӣ аз нотавонӣ дар ҳалли мушкилот дар амон бимонад. Созмони беҳдошти ҷаҳонӣ маҳоратҳои даҳгонаеро муаррифӣ кардааст, ки ҳаркас бояд ин тавоноиҳоро бар

Издивоҷ сабаби оромиш:
Дар Қуръон иллати хилқати завҷ (ҳамсар)-ро ба унвони оромишбахш будан барои якдигар баён фармудааст ва оромишро аз ҳамбистарӣ бо завҷи худ баён намудааст.
… لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا…[1]
”То дар канораш оромиш ёбад”
Хонум Барбара Пиз дар китоби «Ончи занон ва мардон намедонанд», осори созандаи рӯҳӣ-ҷисмии ирзои комили ҷинсиро ингуна баён мекунад.
Далелҳои мустаҳкам вуҷуд дорад, ки иртиботи ҷинсӣ барои саломатӣ муфид аст. Ин робита мизони Тестостерон ро боло мебарад ва ба воситаи он устухон ва моҳичаҳо қавӣ мешавад ва таъмини Холестерини муфид тазмин мегардад.
Муҳаққиқи масоили ҷинсӣ, хонум доктор Беверли мегуяд:
Дар ҳини робитаи ҷинсӣ Эндорфины, ки моддаи табиии зидд

Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) фамуданд:
“Мўъмин баъд аз тақво ва тарс аз Худованд, аз чизи дигаре ба андозаи ҳамсари солеҳ суд намебарад, ҳамсаре, ки вақте ба ў фармон диҳад итоат кунад ва чун ба ў назар мекунад, хушҳол шавад ва вақте аз ў ғоиб мешавад он зан худро ва моли шавҳарро муҳофизат намояд”.
Ва низ фармуданд:
“Чаҳор чиз аст, ки ба ҳар кас дода шавад хайри дунё ва охират ба ў дода шудааст: қалби шукргузор, забони зикргўй, бадани собир дар балоҳо ва ҳамсари солеҳе, ки дар нафси худ ва дар моли шавҳар хиёнат нанамояд”.
Ва дар ҳадиси дигар чунин мефармоянд:
“Саодати мард дар доштани ҳамсари солеҳа, хонаи хуб ва маркаби муносиб аст ва шақовату бадбахтии ў дар доштан

1- донишомӯзон дар замони имтиҳонот ба фазои ёдгирии дилгармкунанда ва дур аз ҳавоспартӣ монанди телевизион ё садои баланд эҳтиёҷ доранд. Волидайн бояд дар ин муддат шароити хонаро ба шакле фароҳам кунанд то фарзанди монишомӯзашон эҳсоси оромиш дошта бошад; масалан меҳмониҳоро баъд аз имтиҳонот тартиб диҳанд ва ё агар бо даъват шудан ба меҳмонӣ фарзандатон эҳсоси танҳоӣ мекунад ва қарор аст дилаш пеши шумо бошад, беҳтар аст аз рафтан ба он меҳмонӣ парҳез кунед.
2- ба фарзандатон умед диҳед то бо қуввати бештар дарс бихонад масалан ин итминонро ба ӯ бидиҳед, ки баъд аз моҳи Рамазон ва пушти сар гузоштани муваффақиятомези имтиҳонот, барои рафъи хастагӣ ба тафреҳоте ҳамчун кӯҳнавардӣ, порк ва

Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон
Ҳамаи ҳамду ситоишҳо сазовори Худост, ки холиқу розиқ ва мудиру мураббии ҷаҳониён аст, раҳмати оммаш ҳамаро ва раҳмати хоссаш мӯъминонро фаро гирифта ва бандагияш дар дунё ва охират сабаби ҳидояту саодати ҷовидонӣ мешавад. Беҳтарин салому салавоти Худо бар Паёмбарон (а) махсусан ҳазрати Муҳаммади Мустафо (с) ва хонадони поку мутаҳҳараш, ки роҳнамоёни уммат ба сӯи нуру ҳидоят ҳастанд ва ёрони Расули Акрам, ки ҳамроҳи ӯ боихлосу садоқат ҷиҳод карданд.
Салому дуруди Худои меҳрубон, бар шумо бод, бародару хоҳари гиромӣ, меҳмонони хуби моҳи Худо, рӯзадорони азиз!
Бо сипоси бениҳоят барои Худои Субҳон, ки тавфиқ дод бори дигар бар сари дастархони меҳмонии бена

Савол: ҳадаф аз офариниши инсон чист?
Посух: дар посух ба саволи фавқ, шоистатарин ҷавобро бояд дар Қуръони Карим ҷустуҷӯ намуд.
Оёте аз каломи Худо ба ин мавзӯи асосӣ пардохтааст, ки андеша дар онҳо рози офаринишро ошкор мекунад.
Худованд ҳангоми офариниши ҳазрати Одам(а) ба унвони аввалин инсон мефармояд:” وَ إِذْ قالَ رَبُّکَ لِلْمَلائِکَةِ إِنّی جاعِلٌ فِی اْلأَرْضِ خَلیفَةً” (сураи Бақара, ояи 30)
Тарҷума: “ва чун Парвардгори ту ба фариштагон гуфт: ман дар замин ҷонишине хоҳам гузошт…”
Бинобарин оя, Худованд инсонро офарид, ки ҷойнишин ӯ бар рӯи замин бошад. Маънои хилофат , лавозим ва талаботи онро дар китобҳои муфассал аз ҷумла китобҳои тафсиӣ нигоҳ кунед.
” وَ ما خَلَقْتُ الْجِ