Предыдущая публикация
Մեղսագործության սահմանը
Մեկ հարց կա, որը շատերը տալիս են, որպեսզի իրենց ապահովագրեն. «Որտե՞ղ է սահմանը մեղք գործելու, որից հետո կընկնես դժոխք»:
Ճիշտն ասած՝ հարցն արդեն ոչ ճշգրիտ է, նման է այն հարցին, թե քանի՞ օր պետք է մեռելը աշխատի նույն հիմնարկում, որպեսզի արձակուրդ վերցնի: Պատասխանը հետևյալն է՝ մեռելները չեն աշխատում:
Ամեն մարդ ծնված է մեղքով և արժանի է դժոխքի, և իր ամբողջ կյանքի ընթացքում այդ մեղքի ցուցակը ավելի է ծանրանում: Ուրեմն հարցը մեկ ուրիշ կերպ ձևակերպե՛նք: Ի՞նչ պետք է անել մարդուն իր կյանքի ընթացքում, որպեսզի կարողանա խուսափել դժոխք տանող ճանապարհից:
Ապաշխարանք. հուներեն՝ «մետանոյա»՝ մտածելակերպի հիմնական վերափոխում, 180 աստիճան հետ դառնալ մեղքից, իհարկե Սուրբ Հոգով:
Աստվածաշնչում 2 տեսակ ապաշխարություն կա, որոնցից մեկի մասին նշեցինք:
«Որովհետեւ Աստուծոյ ուզած կերպով տրտմութիւնը, ապաշխարութիւն է գործում փրկութեան համար առանց զղջալու. բայց աշխարհքի տրտմութիւնը մահ է գործում»։ — Բ Կորնթացիս 7:10
Իսկ մյուսը՝ երբ մենք զղջում ենք մեր կատարած մեղքի համար, բայց դեռ քայլեր չենք ձեռնարկում, և մեղքը մեզ համար անվտանգ երևույթ է թվում: Նման պարագայում մեր զղջումն աշխարհիկ է, այսինքն՝ լոկ ափսոսանք:
Ուրեմն դժոխքից փրկվելու համար պետք է փնտրել Հիսուս Քրիստոսին:
«Եւ առաւօտանց դարձեալ եկաւ տաճարը, եւ բոլոր ժողովուրդը նորա մօտ էր գալիս. Եւ նա նստած սովորեցնում էր նորանց»: — Հովհաննես 8:2
Այսինքն՝ հավատալով Նրա փրկագնությանը և ատելով մեղքը՝ մենք կունենանք միակողմանի տոմս դեպի դրախտ: Իմացի՛ր՝ եթե մեղք չգործելդ այն գիտակցությունից չի բխում, որ մեղքը վատ է քո անձի համար, ուրեմն ամեն բան նույնն է և ոչինչ չի փոխվել քո կյանքում:
Վալերի Տիգրանյան
Следующая публикация
Нет комментариев