Мард пеши завҷааш омад ва гуфт: Намедонам имрӯз чи кори хубе кардам, ки фариштае наздам омад ва гуфт, ки як орзу кун ва ман бо розигии Аллох фардо

баровардааш созам. Зан гуфт:
Мо 16 сол аст, ки бо ҳам зиндагӣ мекунем аммо то ҳол фарзанддор нашудаем, орзу кун, ки соҳиби фарзанд шавем. Мард ба назди модараш рафт ва моҷароро ба уҳам нақл кард. Модар гуфт: Ту, ки медони ман солҳост нобино шудаам ва сахт дар азобам, орзу кун ки чашмонам шифо ёбанд. Мард
аз назди модараш ба назди падараш рафт, падараш гуфт:
Солҳост, ки корҳои ман бебарор анҷом меёбанд ва
ман бисёр қарздор шудаам, аз он фаришта талаби пули бисёре кун. Мард зиёд фикр кард, ки хостаи кадомашонро иҷро кунад, кадоме аз онҳо
муҳимтар аст. Занам? Модарам? Падарам?
Ҳар сеяш хам бароям гироми аст. Баъди фикрҳои тӯлонӣ роҳашро пайдо кард ва субҳ фаришта наздаш омад гуфт:
Эй мард орзуятро бигуй иншоАллох бо розигии Аллох орзуят амали мегардад,мард гуфт: Орзу дорам, ки модарам фарзандамро дар гаҳвораи тиллои бубинад. Бинед фикру андешаро ки ба як орзу ҳар се
хохишҳои зану модару падарашро гуфт.
Худованд ҳамаи моро ҳам бо тақво ва бо илм гардонад(?)