Улар иккинчи қаватга кўтарилишганда, ногоҳон аёл қичқириғи эшитилди. Йўлак ўн қадамлар нарида чапга қайирилган эди, шунинг учун жабрдийда кўринмади. – Бу нимаси? – Лобарнинг ранг- қути учди. – Истанбулнинг қоқ марказида куппа-кундузи... Усмон ялт этиб мўйловли ходимга қаради, мўйловли эса каловланиб, гоҳ йўлак бурилишига, гоҳ Усмонга нигоҳ ташлагач, чопиб кетди. Чарс- чурс эшитилган шапалоқлардан сўнг Лобар ҳам ўзини босолмади: Усмоннинг тортқилашига-да тўхтамай йўлак бурилишига етди. Кўз олдида ачинарли манзара намоён бўлди: икки эркак (биттаси мўйловли ходим) ички кийимдаги сочлари тўзғиган жувонни бурчакдаги хонага тортқилашга уринар, жувон бечора жон- жаҳди билан ўзини ҳар ёнга отиб, ақл бовар қилмас даражада қаршилик кўрсатарди. – Тегманглар унга! – бақирди Лобар. – Қўйиб юборинглар! Жувон энди Лобар томон юлқинди ва... ҳеч кутилмаганда ғайритабиий овозда, томоғи йиртилгудек: – Ло-об-а-ар!!! – деб қичқирди. Эси оғиб қолган кишининг таниб бўлмас даражада ўзгарган овози даставвал нотаниш туюлди. Усмон зудлик билан орқага, биринчи қаватга етаклаб тушираётганида Лобар юз берган ҳодисадан бутунлай карахт эди. “У мени таниди! – деб ўйлаб борарди. – Туркиядаги аллақайси исловатхонада аёл менинг номимни айтиб чинқирди!.. Тўхта-тўхта! Уни шу ҳолда қандай ташлаб кетаман?! Юртдошимни, ҳимоясиз ҳолдаги аёлни!.. Ўзи ким экан у? Исмимни айтганини эшитдим-ку...”. Лобар биринчи қават йўлагига тушишган маҳал Усмонни тўхтатди. – У билан гаплашмасам бўлмайди! – деди ўтинч оҳангида. – Шундоқ ташлаб кетолмайман. – Нега гапга тушунмайсиз, хоним!.. – Ўзингиз гапга тушунмаяпсиз. Ахир, мени таниди. – Ўша аёл, мен сизга айтсам, меҳмонхона ходимаси, билдингизми?! Сизнинг асабингизни синаш учун хўжайиндан ана шундай томоша кўрсатиш ҳақида буйруқ олгандик. “Зўрланаётган аёл” саҳна кўринишини тайёрладик, имтиҳондан ўтолмадингиз. Сизга айтгандим, меҳмонхонада таниш қизларни учратиб қолсангиз, бепарво бўлиш кераклигини! Афсус... Лобар қулоғини динг қилган эди, назарида, иккинчи қаватнинг олис23 бурчагидан яна илтижо янграгандек бўлди: “Лоба-а-р!..” “Бу овозни қаерда эшитган эканман? – ўйлади у. – Кимгадир ўхшаяпти! Ким? Ким?..” Усмон қисташда давом этди: – Юринг, хоним, нариги бинони ҳам кўрайлик. Қўрқманг, энди имтиҳон қилмаймиз. Лобар икки-уч қадам юрар-юрмас миясига урилган даҳшатли ўйдан товонигача музлаб кетди: “Зилолага нақадар ўхшамаяптими? Ҳа, у – ўша! Россияга Лобарнинг номидан алдаб чақирган кимсалар шу кўйга солган бўлишлари эҳтимол!” – Юқорига чиқмасам бўлмайди! – деди Лобар. – Илтимос, йўлимни тўсманг. – Хоним... – Уни танидим, дугонам Зилола! – Дугонангиз ўз танини пулга сотадиганларданми? – Йўқ. – У ҳолда фоҳишахонада нима қилади?! – Усмоннинг ғазаби кўзларига тўпланди. Усмон ва Лобар тортиша-тортиша эшиккача боришди. – Мен Иброҳим давангирнинг ўзи билан учрашмоқчиман, – деди Лобар. – Ҳақиқатан, у нега мени синов қилаяпти? Қиморбозманми, мард бўлса қиморда синасин! Лекин дугонамни ўғирлаб келиб, кўз олдимда шармандали аҳволга солиши нимаси?! – Оббо, қасам ичайми, хоним? Лобар ижозатсиз барибир киролмаслигини тушуниб, ташқарига чиқди. Тушкунлик инган нигоҳини иккинчи қаватга югуртирди. Қўш табақали деразалар ортида оппоқ пардалар кўринарди. Сукут сақлаб турган бу деразалар аслида эркак ва аёл иштирокида кашф қилинган не-не шармисорликларга гувоҳ бўлаётган бўлса ажаб эмас. – Сизни хафа ҳилганимдан афсусдаман, – деди Усмон Лобарнинг қўлидан ушлаб. – Ижозат беринг, юрагим билан узр сўрайман. Хўжайиндан берухсат ҳамма истакларингизни ижобат қилолмаслигимни тушунарсиз деган умиддаман. – Бу кетишда қимор ҳам ўйнолмайман, – атрофга ҳорғин назар ташлади Лобар. Ресторанга башанг кийинган эр- хотинлар хушчақчақ қиёфада кириб боришмоқда эди. Фонуснусха чироқлар ўрнатилган айвонча тагида эса чарм курткали йигит биноларга хаёлчан кўз югуртирарди. Лобарнинг нигоҳи худди шу йигитда тўхтади. Кўриб туриб кўзига ишонмади, қулоқлари Усмоннинг гапларини эшитмади. – Қувон... – беихтиёр шивирлади Лобар. У Қувон эди. Портда ишлаяпман деган йигит Истанбулдаги фисқу фасод уя қурган меҳмонхона ҳовлисида гўё иккинчи қават24 деразаларига масхаромуз тикилмоқда эди. – Қувон! – хитоб қилди Лобар ва ғаллаороллик танти, оқкўнгил, одамий йигит сари шошилди. Хаёллардан нималар ўтмади? Қувон ҳам не гумонларга бормади... – Қувон! – Лобар!.. Сиз?! Иккиси ҳам тўрт ойлик айрилиқдан сўнг соғинч ҳисси ила эмас, гумон ва алам билан рўпара келишди. – Бу ерда нима қилаяпсиз? – сўради Лобар. – Хўжайинни олиб келдим. Сиз- чи? Бу бемаза меҳмонхона эканини айтишмадими? – Ҳозиргина келдим. Ёмон ишлар бўлишини билмаган эканман. – Кетдик, – Қувон Лобарни етаклади, – тупуринг бу меҳмонхонага. Сизни ҳеч ким хафа қилмадими? Ҳозиргина келганингиз ростми? – Рост. Аммо мен бу ердан кетолмайман. Етиб келган Усмон: – Тўғри айтади, унинг ҳали ишлари кўп, – деди. – Сиз эса туёғингизни шиқиллатинг. – У менинг юртимдан, – деди Лобар Усмонга. – Биз танишмиз. – Лобар, бу одам ким? Нега унга мутеларча гапираяпсиз? Ё унга бирон боғланган жойингиз борми? Агар ортиқча бўлсам кетай, ёрдамим керакми, айтинг. Мен бунақа одамлардан қўрқмайман. – Беш дақиқа сабр қилинг, ҳаммасини тушунтираман, – дея Лобар Қувондан узр сўраб, Усмонни бир четга чақирди. – Оилали аёл бўлсам- да, – деди мафиячининг кўзларига еб қўйгудек тикилиб, – шу йигитни яхши кўриб қолганман. У портда юк ташувчи бўлиб ишлайман, деганди. Институтдан йиқилиб, Туркияга келган. Агар сизлар мени қиморга таклиф этмаганларингизда ҳам шу йигит учун эрта-индин барибир Туркияга қадамим етарди. – Сизга ишонаман, лекин унга ҳеч қачон! – деди Усмон. – Ичида нимани ўйлаб юрганини, кимнинг одами эканини билмаймиз. Ортингиздан изма-из келгани аниқ. – Эй! – деган овоз эшитилди. Ҳамма қайрилиб қараган эди, басавлат турк амалдори ширакайф ҳолда яқинлашаётганини кўришди. – Менинг йигитим билан қаланғи- қасанғи хотинларни аралаштириб қандай можаро қиляпсиз? У тоза йигит! Бунақасини ҳеч қаердан тополмайсан киши. Ўзим куёв қилай дейману, афсус, туркиялик эмас- да! – Буниси энди мутлақо ортиқча, – деди Усмон ва эшик олдида турган икки йигитга ишора қилди, йигитлар чопиб келишди. Улар “Бу ерда жанжаллашиш мумкин эмас” дея Қувон ва хўжайинини нари олиб кета бошлашди.25 – Агар сизга ҳамюртингиз керак бўлса, марҳамат, ёнида қолишингиз мумкин, – деди Усмон Лобарнинг тирсагини бўшатиб. – Аммо ўғлингиз билан эрингизни топиб беролармикан? Порт хизматчиси билан на “Истанбул қашқирлари”, на Сицилия мафияси гаплашади. Бунақаларни бизда, ҳаттоки, одам ўрнида кўришмайди. Орқадан Қувоннинг: – Лобар! – деган чақируви эшитилди. Лобар тўхтади. Нигоҳлар тўқнашганда ўнлаб гумонлар ўтди икки дилдан. – Ўзим сизни топаман, – қўл силкиди Лобар. – Муҳим ишларим бор, мендан кўнглингиз тўқ бўлсин. Дарвоза олдидаги машина Лобар ва Усмонни олиб жўнади. Қайсидир мақсадда бошланган Иброҳим давангир мулкларини томоша қилдириш режаси бекор қилинди. Хўжайин телефонда сўкди шекилли, Усмон жаҳл билан ўриндиқни муштлаб, қовоғини баттар уйди. * * * Дастлаб қўним топган кимсасиз меҳмонхонага етганларида, Лобар сўради: – Сирли хўжайинингизнинг дийдорини бугун кўриш насиб этармикан? Усмон оғир уф тортди-да: – Бугун эмиш... У ҳозир ичкарида ўтирибди, – деди. Шу дамгача сезилмаган ғалати ҳаяжон Лобарнинг вужудини қиздириб юборди. Иброҳим давангир хаёлида шундай инсон бўлиб жонландики, савлатидан от ҳуркади, қаҳридан етти иқлим аёзда қолади, хизматидаги ўн-ўн беш чоғли йигитнинг бари каллакесар. Аммо бильярдхонага кириб боришганида озғингина бир йигит кий билан соққани мўлжалга олаётганига шоҳид бўлди. Уни эндигина университетни тамомлаб, лицейга ўқитувчи бўлиб ишга кирган деб тасаввур қилиш мумкин эди. Соққа қарсиллаб иккинчисига урилди ва учинчисини туртиб, тўрга туширди. – Биринчи қонун, – деди нотаниш йигит, – ичмаслик. Иккинчиси, чекмаслик. Учинчиси... – У бирдан тўхтаб, Усмонга истеҳзо-ла амр этди: – Нима, сен мени таништирмасдан сайратмоқчимисан? Усмон шошганидан: – Бу – Лобар, бу... хўжайин... Иброҳим бей, – деди. – Давом этаман, – дея турк кийни қўйди-да, Лобарга яқинлашди, – учинчиси, ҳеч қачон тушкунликка тушмаслик, гарчи дор остида турсанг ҳам. Тўртинчиси, ҳеч қачон эринмаслик. Сибирь, Сибирь дейишади. Агар Сибирдаги қамоқхонадан қочсанг ҳам эринма, пиёдаман деб, эй банда! Бешинчиси, бирон динга эътиқод қил, даҳрий бўлма. Олтинчиси, бу ҳаётда ўзингни кеча-ю кундуз, тўйда26 ҳам, уйда ҳам, жангчи деб ҳис қил. Урушсиз ҳаёт йўқ. Урушсиз ҳаётга кўникиб қолма, охиринг вой бўлади. Ё жинниликдан, ё инфарктдан, ўласан. Еттинчиси... Иброҳим давангир файласуфона қоидаларни санашдан тўхтаб, Лобарга саволомуз тикилиб қолди. Лобар индамади, аммо ичида “еттинчи қонунингни туш кўрибманми?” дегани сезиларди. – Еттинчисини сиз жуда яхши биласиз, – деди Иброҳим давангир. – Сизни Туркияга етаклаб келган... Иброҳим давангир “қани, айтинг” дегандек кутарди. Бу кутиш ғазабга айланиш эҳтимолидан йироқ эмасди. Лобар: – Еттинчиси муҳаббат, – деди-да мафия сардорига жиддий назар ташлади. – Йўқ, муҳаббат бизнинг барча қонунларимизни барбод қилади. Муҳаббатдан девона бўлган одам ичади, чекади. Висолига етолмаса, тушкунликка тушади. Муҳаббатга ўралашиб, бошқа муҳим ишларга эрина бошлайди. Муҳаббат дин танламайди, охир-оқибат қип-қизил кофирга айланасан-қоласан. Муҳаббатга ошна юрак жанглардан йироқ юришни истайди, керак бўлса, дарров тиз чўкади. Наҳотки, сизни Туркияга муҳаббат етаклаб келди? – Боламни яхши кўраман, – деди Лобар. – Эримни ҳам қутқаришим шарт. У киши касал. – Қолаверса, сиз порт ишчисини ҳам севасиз, шундайми? – Бу менинг шахсий ишим. – Тушунаман, бу сизнинг шахсий сирингиз ҳам. Бироқ бугун у менинг асосий диққат-эътиборимда. Қаердан пайдо бўлиб қолгани, аслида ким эканлиги жуда-жуда қизиқтираяпти. Тўғрисини айтганда, одамларим ҳозир унинг изига тушишган. Қўрқманг, озор беришмайди, текшириб кўришади, холос. Мабодо, у жосус бўлиб чиқса, қатл этишга буйруқ беришга мажбурман. – Ҳеч қанақа жосус эмас, жуда яхши биламан-ку уни, – деди Лобар. – Биз тасодифан учрашиб қолдик. Қиморга келмаганимда ҳам, уни кўриш учун барибир Туркияга келардим. – Барча гапларингизга ишонаман, – Иброҳим давангир емакхона томон юрди. – Сиз ёлғон гапиришга журъат этолмайсиз. Чунки менинг снайперларим сизни, эрингизни, ўғлингизни мўлжалга олиб турибди. Битта ёлғон – учта ўқ, Лобархон. Лобар унга эргашаркан, кўзларида ёш ғилтиллади. – Иброҳим бей, – деди ўкиниб, – сизга ишониб келганман. Кимдир ўғлимнинг гаровдалигини пеш қилса, ўлдираман деб дўқ урса, асло чидаёлмайман. Қанчалик куйганимни сиз тасаввурингизга ҳам сиғдиролмайсиз. Келинг, биз қиморни гаплашайлик. Мен ҳаммасини ютишга, айтган27 одамингизнинг шармандасини чиқаришга ваъда бераман. Қувонни жосус, интерпол одами, фалон- пистон демайлик. У мафия учун ҳеч ким эмас, мен учун эса суюкли инсонга, яқин дўстга айланган. У билан яна учрашишни, дийдорига тўйишни истайман. Иброҳим давангир стулга ўтириб, рўпарасига Лобарни таклиф этди. Усмоннинг ишораси ила ноз- неъматлар келтирилди. – Еттинчи қонун – ҳеч қачон қўрқмаслик! – деди Иброҳим давангир. – Ўлсанг ўлиб кет, лекин қўрқмай ўл. Қўрқув – барча ҳиссиётларимиз ичида энг ортиқчасидир. Сиз қўрққанингизда ёлғиз ўзингиз нотаниш одамлар қароргоҳига Ўзбекистондан келмасдингиз, пихини ёрган устомон қартабозлар билан куч синашишга рози бўлмасдингиз. Лобур чуқур уҳ тортиб: – Менга ўғлим керак, – деди. – Уни ҳозир кўрсайдим. Шунчалар соғиндимки... гапиролмайман... Юрак-бағрим ёнади, фақат ёнади... – Насиб қилса ҳаммаси бўлади, – деб Иброҳим давангир таомга санчқи ботирди. – Ўғлингизни Италиядан, эрингизни Сицилиядан олдириб келамиз. Бунинг учун “Истанбул қашқирлари”ни, арабларни, Миср афсунгарини, Лас- Вегасдан келадиган олифтани ва, энг муҳими, Балеринани ютишингиз лозим. Россиялик ўша жодугарни енгсангиз, оёғингизни ўпаман, ишонасизми? Иброҳим давангирнинг сўнгги гапида эҳтирос, эҳтиросдан ҳам кўра ҳирс сезилиб қолди. Лобар Усмоннинг “Бир одамни биламан, ичмайди-чекмайди, бироқ аёлларга шунчалик ишқибозки, зино қилиш бўйича Туркияда биринчи ўринда турса ажабмас”, деган таърифини эслаб, туйқус ноўнғай ҳолга тушди. – Бизга... – деди Лобар дастурхондан кўз узмай, – бизга йўл пулимизни берсангиз, бас. Қолган ҳаммаси сизники. Эримни қутқариб, фарзандларига топширсам, ўзим эса ўғлим билан тинч, бехавотир жойга бош олиб кетсам, армоним қолмайди. Бунинг учун сиз менга, мен сизга беғараз ёрдамларимизни аямаслигимиз керак. – Тушунарли, – Иброҳим давангир Лобарга синчков нигоҳ ташлади. – Ўғлим ва эримни у ёқдан қайтаришнинг иложини қилоласиз, деб ишонаман. Бироқ кўнглим барибир хижил. Сиз буни қандай амалга оширишингизни айтолмайсизми? Менга... ҳозир... – Айтаман, – Иброҳим давангир жўжа гўштини маза қилиб чайнай бошлади, – алдаяпти деб гумон қилаяпсизми? Найранг йўқ бизда, хоним афанди, ҳаммаси оддий ва жўн. Тошқалъага биз билан борасиз, бизнинг пулга ўйнайсиз. Хатимни олганингиздан буён менинг гуруҳим аъзосига айланганингизни биласиз- а? Шундай экан, ҳеч ким сизга28 Россиядагидек муносабатда бўлмайди. Ғинг деса, тиш- тирноғигача қуролланган йигитларим биронтасиниям соғ қўйишмайди. Сизни ҳозир атмосфера каби нима ўраб турибди? Қонунлар сфераси! Сизга қўл кўтарсам, қонунлар ҳозуру нозир бўлиб, мени қамоққа тиқади. Тошқалъа шундай жойки, қонун йўқ. Либосни ечгандек ечиб кирадилар. Ўнта одам ўладими, ўн бештами, қонун сўрамайди ҳам. Хуллас, бор маҳоратингизни ишга солиб, уларнинг бойликларини шилиб оласиз. Миллионлаб доллар ҳақида гап кетаяпти, Лобар! Ўғлингизга кўпи билан ярим миллион сўрайди. Эрингиз масаласига келсак, у Ўлик оролдаги конда ишлаётган бўлса ажабмас. У ҳам топилади. – Иброҳим давангир овозини пасайтириб, шундай деди: – Маълумотларга кўра, Ўлик орол қиморга тикилармиш. Мен айнан унинг умидида сизни чақирганман. Агар оролни ютиб олсак, сизнинг ҳам, менинг ҳам етти пуштимизга етадиган бойлик оқиб келади. Лобар бир вақтлар Москвада Шомилдан эшитган Ўлик оролга энди Иброҳим давангир қизиқиб қолганига ажабланмади. Ўғли ва эрининг тақдири бу одамга нечоғлик боғлиқ эканлигини ўйлаб, гапларини мамнуният ила тасдиқлади. – Эҳ, мен ёмон одам эмасман, – деди тушлик сўнгида Иброҳим давангир, – тил топишсак, сахий, мард, валинеъмат инсон эканлигимга гувоҳ бўласиз. Хоинларни эса ким жазоламайди дейсиз?! * * * Лобар меҳмонхонадаги жувон дугонаси Зилолага қуйиб қўйгандек ўхшашлигини ўйлаб ўтирган эса-да, Иброҳим давангирдан у билан учрашишга изн сўраёлмади. Бунинг учун фурсат керак эди. Шундоқ ҳам ахлоқсизлар маконидаги ҳодисадан кейин мафия сардорининг ичини ит тирнаётган эди. Аммо нима қилсин? Икки эркакка таланаётган жувон дугонаси эмаслигига ҳам ишончи йўқ-да. – Сизни бир синаб кўрамиз, – деди Иброҳим давангир чоғроққина хонага кирганларида. – “Қора қарта рақси”дан қўлингиз чиқиб қолмаганмикан, ишқилиб? – Яна синайсизми? – Лобар беихтиёр Усмонга ҳам қаради. – “Зўрланаётган аёл” саҳнасидан кейин сизнинг синовларингиз санъат билан боғланишига шак- шубҳам қолмади. – Қанақа саҳна? – Иброҳим давангир Усмонга елкаси оша нигоҳ ташлади. – “Палас”даги аёлни у дугонам деб гумон қилаяпти. Иброҳим давангир баралла кулиб юборди. Лобар унинг кулгиси29 аллақандай ёқимсиз “ҳи-ҳи”лашга ўхшайди, деб ўйламаганди. – Шундай қилиб, ўша фоҳиша дугонангизми? – кулиб сўради сардор. – У фоҳиша эмас, – жавоб берди Лобар, – уч боланинг меҳрибон онаси. Яқинда эри ўлган. Москвага эрининг пулларини олиш ва уйини сотиш учун кетганди. Мени ташвишга солгани шуки, уни Москвага телефонда шошилинч чақирган одам дугонаси Лобар эмиш. Самарқандлик бизнесмен дугонаси Лобар! Тавба! Ахир, ўша Лобар менман! Бироқ ҳеч қачон дугонам Зилолани Москвага чақирганим йўқ, уйингни сотиб, банкдан пулингни олиб бераман, демаганман. Туркияга келишимдан сал аввал уникига таъзия билдириш учун кирдим. Биласизми, у эри балкондан йиқилиб ўлмаганини, қотиллар ўлдиришганини гумон қилиб, узоқ йиғлади. Фожиага ўзи сабабчи эканлигини, мен тасаввур ҳам қилолмайдиган сирли ишга бош қўшганини сўзлаб берди. Қанчалик сўроқламайин, қотилликкача борган иш нима эканлигини айтмади. Бугун эса айнан унга ўхшаш аёлни меҳмонхонангизнинг махсус иккинчи қаватида учратдим. Устки кийимлари ечиб олинган, сочлари тўзғиган, аянчли аҳволда эди. – Сиз Москвада эмас, Истанбулдасиз, – деди Иброҳим давангир. – Мен ҳам шунга ҳайронман. Дугонам қандай қилиб Москвадан сизнинг Истанбулингизга келиб қолди? Иброҳим давангир пешонасини босиб-босиб ишқади, сўнгра совуқ илжайди. Лобар озғин ва гапдонгина бу одамнинг мафия сардори даражасига қандай эришганига ҳайрону лол эди. Бироқ шу тобда унинг кўзларида бижғиб ётган ёвузликлар, айёрликлар шуъласи акс этиб, масала ечим топди. Усмон қўлидаги қарталарни чийлай бошлади. Мафия бошлиғи унга бир лаҳза хаёлчан тикилди-да, чапак чалди. – Гап бундай, Лобар, – деди ўрнидан туриб, – сизни қиморда алдаш қийин, аммо ҳаётда боплаб чув туширишлари мумкин. “Палас”даги аёлни дугонам деб ўйлаяпсиз. Нега энди дугонангиз бўларкан? – Уни ўз кўзим билан кўрдим, овозини эшитдим, лекин ҳаёли- иболи, салобатли, обрў-эътиборли аёлни Истанбулдаги фоҳишахонада эркаклар ўртасида қиз боладай чинқираётганини кўраман деб хаёлимгаям келтирмаганим учун бир кўришда таниёлмадим. Ўйлаб- ўйлаб у айнан Зилола эканлигига амин бўлдим. Агар мардман десангиз, айтинг, у Зилолами, йўқми? – Ҳа, – деди Иброҳим давангир. Гарчи ҳақиқатга имони комил бўлса-да, Лобар “ҳа” сўзини эшитиб сесканиб тушди, бир дам қотиб қолди. – Нима учун?.. – деган сўроқ учди тилидан. – Мен учунми?.. – Нега сиз учун бўлар экан?! Ўзи учун! Ҳа, у Зилола, лекин дугонангиз эмас. Дугона дегани садоқатли дўст демакдир! У эса сизни ҳам, мени ҳам сотди. Ўйлаб кўрмадингизми, биз Туркиядан туриб сизнинг ҳар бир қадамингизни қандай кузатдик? Уйингизга хатни қандай бердик? Бунинг учун бизга жосус керак эди. Ахтардик, топдик. Москвада учратдик уларни: Зилола ва Тагматни! Улар доллар эвазига сизни кузатиб юришга рози бўлишди. Сиз эса уни дугонам дейсиз-а?! Бироқ... бу ҳали ҳаммаси эмас. Зилолага бошқа бир қашқирлар тўдаси одамгарчиликдан анча йироқ топшириқ беришди. – Қанақа топшириқ? – сўради Лобар. – Парвизнинг қабри масаласида, – деди сардор. – Тушунмадим. Боламнинг қабрини нима қилишмоқчи эди? – Лобарнинг қовоғи уча бошлади. – Наҳотки, улар ҳам гўрни очишган бўлса?! Ишонмайман... Ахир... – Қабрга тегишмаган, – деди мафия сардори. – Бироқ режаларида жирканч иш бор эди. – Гўрни очиб, жасад бор-йўқлигини текшириб кўришни айтаяпсизми? – Йўқ, улар Парвиз қаердалигини жуда яхши билишарди. Давоми бор. #ҚилУстидагиТақдир.