ШАВҲАР МУЧИБИ ХУШБАХТИИ ҲАР ЯК ЗАН АСТ!

ҲУКМИ ҶАМЪ КАРДАНИ МУЙ ДАР БОЛОИ САР Ҷамъ кардани муй дар болои сар низ масоиле аст, ки байни уламо ихтилофи назар вуҷуд дорад. Баъзе аз уламо ин амалро ҳаром гуфтаанд. Далели эшон ҳадиси Паёмбар алайҳиссалом аст, ки мегуянд:”Ду тоифа аз аҳли дузах аст, ки онҳоро ман дар замони худ надидаам.. якеи онҳо: занҳои либосдори бараҳна (Яъне баъзе аз баданаш пушидааст ва баъзеи дигараш бараҳна, ё дар бадан либоси тунуку танг доранд) Дилҳои мардумро ба фаҳшо ҷазб мекунанд ва худ моил ба иртикоби зино ва асбоби он ҳастанд. Сарҳои онҳо мисли куҳони уштур аст. Ин тоифа занҳо дохили ҷаннат намешаванд ва буи онро намеёбанд, дар ҳоле, ки буйи ҷаннат аз масофаи чандин солина роҳ ба машом мерасад. ” Ривоят

ҲУКМИ ГУЗОШТАНИ МУЙИ МАСНУЪӢ (ПАРИК) БАР САР ВА ВАСЛ КАРДАНИ ГЕСУВОНИ МАСНУЪӢ БО МУЙ Дар “Мавсуъаи фиқҳӣ” омадааст:” Васл кардани муй, ё бо муйи инсон мебошад, ё бо пашмӣ ҷаҳорпоён, ва ё ба ғайр аз мую пашм. Аввалан: Васл кардани муй бо муйи инсон: Ҷумҳури фуқаҳо ҳанафиҳо, моликоҳи, шофиъиҳо, ва ҳанбалӣҳо бар ин назаранд, ки васл кардани муй бо муйи одамӣ ҳаром аст, баробараст, ки он муй муйи зан бошад ё мард ва ё муйи шахси маҳрам бошад ё ғайри маҳрам. Далели ҳаром будани ин навъ васл аҳодисест, ки дар ин боб ворид шудааст. Яке аз он аҳодис ҳадиси Паёмбар алайҳиссалом аст, ки мегуянд:” Худо лаънат кунад занеро, ки ба муяш чизе васл мекунад ва занеро, ки ба муйи дигарон муй васл мекунад.”

ҲУКМИ КУТОҲ КАРДАНИ МУЙИ САР Кутоҳ кардани муй барои зинату зебои ё сабук кардани машаққати шустушу ва ғайра, ҷоиз аст. Ба шарте, ки ба ҳадди ташаббуҳ ва монанди ба мардон нарасад ва ё зан қасди ташаббуҳ ба занони кофирро надошта бошад. Зеро Паёмбар алайҳиссалом дар ҳадиси саҳеҳ занонеро, ки худро ба мардон ташбиҳ мекунанд лаънат кардаанд. Инчунин дар ҳадиси дигар мегуянд:”Ҳарки худро ба қавме ташбиҳ кунад пас у аз ҷумлаи он қавм аст.” Ривояти Абудовуд. Агар кутоҳ кардани муй аз ин ду амали мамнуъ холӣ бошад пас кутоҳ кардани он ҷоиз аст. Зеро дар шариъат аз он манъ наомадааст. Балки дар Саҳеҳи Муслим аз Абусалама Ибни Абдурраҳмон омадааст, ки занони Паёмбар алайҳиссалом муйҳои худро то нар

Ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ. мехоҳам як нуқтаро арз фармоям. Зеро донистани ин каломот ва ҳазар аз ин калимот зарурист барои ҳар мусалмони ҳақиқи. Ва аз шумо хоҳиш мекунам фикри худро ба ин гуфта баён созед... Ба нафаре гуфта шуд ки аз Аллоҳ битар суханҳои фаҳшо ва расмҳои хоҳарони диниат ки ба ту эътимод доранд ба сомонаҳои интернети напарто ва бародарони диниатро ба фаҳшо махон. Аммо дар ҷавоб шунида шуд ки настренима нагрезун.... Мо бо ин нафар суҳбати телефони доштем у бошад баъди гуфтани ин калимот, ( настренима нагрезун) телефонро қатъ намуд. Оё он Аллоҳе ки ин қадар боазаматаст лоиқи ин калимот ҳаст? Оё ҳангоми гуфтани ин калима ақли одам куҷо буд? Дар воқеъ он Аллоҳ