Калядная! Снежная! Зімовая!!!!!
Студзеньскі капрыз…(казка)
***********************************
Ну і злосны студзень выдаўся ў гэтым годзе. Ай, які злосны! З першых жа дзён вырашыў паказаць, хто ў хаце гаспадар.
- Э-гэ-гэй, Мяцеліца!
- Слухаю, васпане.
- Пазамятай усе дарогі. Кожную сцяжынку, кожную галінку, кожную лагчынку. Кожнае дрэўца, кожную хату, кожную норку.
Паімчала белагрывая Мяцеліца. Паскакала па шляхах і сцяжынках, па сасёнках, ялінках. Закружыліся ў танцы сняжынкі. Пазакідала снегам усё навокал. Прыгажосць!
А студзень не сунімаецца:
- Ты што, заспаў, Мароз Іванавіч?
- Ды не, спадарыня Мяцеліца, прыдрамаў трошкі.
- Досыць спаць, лежабок. Час за справу прымацца. Закуй рэчку ў кайданы. Каб да вясны не зварухнулася. Напужай усіх: і звяроў, і птушак. І людзей таксама. Пакажы нарэшце, на што ты здатны.
Пабег мароз на рэчку ды моцна закаваў яе. Потым у лес падаўся. Да кожнага дрэўца дакрануўся. Да кожнага кусточка. Да кожнай галіначкі. Прымчаў у вёску. Стукнуў, грукнуў сваім посахам. Замарозіў ваду ў вядзерцы. Параскідаў каля студні празрыстыя ільдзінкі. Паклаў свае лапы на вокны. Узлез на клямку ў сенцах:
- Ці добра я пастараўся, спадарыня Мяцеліца?
- Ой, добра, Мароз Іванавіч. Дужа добра! Цяпер птушачак замарозь. Надакучылі. Бач, паселі ў кармушку ды зярняткі клююць, семкі, проса. Сінічкі салкам частуюцца. Хлеб скубуць. Нават удод прыляцеў. І шапачку сваю чырвоную надзець не забыўся. І шчабечуць, і ціўкаюць. Ажно мутарна.
Шкада стала Марозу птушак:
- Нічога ж дрэннага яны не робяць. Наадварот, заўсёды цешаць сваімі песнямі, - разважаў ён, - навошта ж іх марозіць. Такія кволыя, маленькія. Ножкі тыя танюсенькія. І як толькі зімку перацерпяць, невядома. Вось і вырашыў Мароз выратаваць крылатых:
- Эй, ветрык, ляці хуценька за хмары. Ды разбудзі сонца. Толькі яно можа гору дапамагчы. Зусім сшалеў студзень. Загадаў усіх птушачак замарозіць.
- Не хвалюйся, Мароз Іванавіч, я хутка.
І паляцеў вецер за хмары, за аблокі. Далёка-далёка. Ляцеў ён, ляцеў. Сонейка гукаў. А яно адпачывала сабе за марамі, акіянамі. За далёкімі краінамі.
- Ну, нарэшце адшукаў я цябе!
- А ў чым справа? – не зразумела сонца, - нешта здарылася?
- Не здарылася яшчэ. Але вельмі можа здарыцца, калі ты не дапаможаш. Паімчалі.
І па дарозе расказаў ён сонцу пра студзеньскі капрыз.
А сонейку таксама птушачкі вельмі падабаліся:
- Не дамо іх у крыўду! Не хвалюйся, Мароз Іванавіч!
Выглянула яно з-за хмар. Прыгрэла зямельку. Трохі зляцеў снег з дрэў. Павесялела ўсё навокал. Зашчабяталі верабейкі. Заціўкалі сінічкі. Нават удод нешта пачаў распавядаць на сваёй удодавай мове. Затараторыла сарока. Дарэчы, яна і прынесла мне гэту казку на сваім доўгім хвасце. Як і заўсёды.
Вось так, мае маленькія. Усе разам выратавалі яны птушак ад сцюдзёнага студзеня. А вы ці зрабілі ім кармушкі? Ці насыпалі хлебных крошак? Не? Тады заўтра ж выпраўляйце становішча.
А зараз спаць, мае любыя. І няхай вам прысніцца пяшчотнае летняе сонейка. Дабранач.
6.01 – 2017г.
https://www.youtube.com/watch?v=lj3bahXs8AQ&t=119s
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2