Kejem Sen hiç ölümün gölgesinde özgürlüğü yaşadın mı? Bir garibanın elinden tutup Hiç kadere rest çektin mi Alçağın adisine, ispiyoncusuna kursun yağdırdın mı Dedim ya Keje ben bu alemde kral tanımam Sen zevkini sefanı sürerken Ben hayat okulunu okuyordum Sen elin cilalı mermer taşlarını Kibar beylere dağıtırken Ben her gün Azraille dans ediyordum Sen sıcak yatağında rahat uyurken Ben ise parçalanmış vücudum Acısıyla yanar dururum Kejem Hayat bu dediler. Kader bu..! Vurulurken yüreğimden vur Son vur. Sen vur! İdam sehpasında, bir mahkum gibi ölümü beklerken Her ayılık içimden bir şey koparırken Yalan dünyada avunmak varken Ben gölgenle avundum Kejem Aldırmadım her tuzakta bir hayat aradım Yürekten kosan bir haykırışa yandım Sen varsın diye, sen gül diye Yeter ki sen mutlu ol diye kejem Dedim ya ben bu alemde kral tanımam Her şey sonsuza varır Her şey inceldiği yerden kopar Varsın günler böyle geçsin Benim yüreğimde tek sevda çarpsın Vefanın sadakatin doruk noktasında Herkes vururken sen yanımda ol Kejem Namus günüdür, vur hançeri vur da Gün bugündür, yarın olmasa ne yazar Kejem Yağsın yağmurlar üzerime Yıldırımlarda vur beni Bu son şansın, bu son Kejem Sende git ölüm senide alsın Ama yüreğimde sen daima yaşarsın Kejem Şiir :Yılmaz Güney / Bülend Yasin