Ben Carruthers, Lelia Goldoni, Hugh Hurd Το υψηλό κοντράστ, λοιπόν, που προτιμά ο Cassavetes στη φωτογραφία, δεν εξυπηρετεί απλώς τις ανάγκες του σεναρίου που βάζει στο, ήρεμο κατά τ` άλλα, μάτι του κυκλώνα μια αμερικάνικη οικογένεια, όπως κανείς δεν τόλμησε να την αναπαραστήσει. Βλέπετε, ο Hugh, ο Benny και η Lelia, είναι μαύροι. Ενώ όμως οι δύο τελευταίοι εκμεταλλεύονται την ανοιχτή επιδερμίδα τους για να συστήνονται ως λευκοί, ο πρώτος δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί με τη φυλή και τελικά, με την ταυτότητά του. Από τη μία λοιπόν, οι δύο γίνονται σκιές του εαυτού τους, από την άλλη ο τρίτος, η σκιά της συνείδησής τους.(Αίσθηση που γίνεται ακόμα πιο έντονη εξ`αιτίας των μάλλον κακών, αφύσικων ερμηνειών, που αποστασιοποιούν ακόμα και τον ηθοποιό από το ρόλο του, που φαίνεται ως `σκιά` του). Όλοι η ήρωες ορίζονται αποφατικά, ως αυτό που "δεν είναι ο άλλος". Κι όμως, η μεγαλύτερη αξία αναδεικνύεται από την αντιπαράθεση. Στον κόσμο του Cassavetes, τα πράγματα φαίνονται να είναι χωρισμένα σε άσπρα ή μαύρα, το σύμπαν είναι οργανωμένο σε ζεύγη αντιθέτων- σαν να ξεκινά από την αντίστοιχη θεωρία του Παρμενίδη του 6ου π.Χ. Αιώνα και να καταλήγει στο Μακαρθισμό και τη σκακιέρα του `όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας`. Βέβαια, στον πυρήνα τόσο των Σκιών, όσο και ολόκληρου του έργου του Cassavetes, βρίσκεται η ανάγκη της αναζήτησης της ταυτότητας σε συνάρτηση με το χρόνο που περνάει. (Είτε μιλάμε για τα Πρόσωπα, είτε για τη Γυναίκα που Εξομολογείται, είτε για τη Myrtle της Νύχτας Πρεμιέρας, είτε για τον Chinese Bookie). Σκιές δεν είναι παρά οι επιθυμίες που απομακρύνονται από το σώμα και πάντα το ακολουθούν. Τόσο ρευστές, που ούτε ο Λούκυ Λουκ που πυροβολεί τη σκιά του δεν μπορεί να στοχεύσει.