Marilyn Monroe, Tom Ewell, Evelyn Keyes
Το Επτά χρόνια φαγούρα (αγγλικά: The Seven Year Itch) είναι αμερικανική ρομαντική κωμωδία του 1955 σε σκηνοθεσία Μπίλι Γουάιλντερ, από σενάριο που έγραψε μαζί με τον Τζορτζ Άξελροντ από το ομότιτλο τρίπρακτο θεατρικό έργο του 1952. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Μέριλιν Μονρόε και ο Τομ Ίγουελ, ο οποίος επανέλαβε τον ρόλο που είχε στο θέατρο. Περιέχει μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του 20ού αιώνα – την Μονρόε να στέκεται πάνω από έναν εξαερισμό του μετρό καθώς το λευκό της φόρεμα φουσκώνει προς τα πάνω όταν περνάει ο συρμός.[9] Η φράση του τίτλου, η οποία αναφέρεται στη μείωση του ερωτικού ενδιαφέροντος σε μια μονογαμική σχέση μετά από επτά χρόνια γάμου, έχει χρησιμοποιηθεί από ψυχολόγους.
Ο μεσήλικας Ρίτσαρντ Σέρμαν είναι εκδοτικό στέλεχος με υπερδραστήρια φαντασία. Η σύζυγός του, Έλεν, και ο γιος τους, ο Ρίκι, περνούν το καλοκαίρι τους στο Μέιν. Όταν επιστρέφει σπίτι από τον σιδηροδρομικό σταθμό με το κουπί του καγιάκ που ξέχασε ο Ρίκι φεύγοντας, συναντά μια ανώνυμη γυναίκα, η οποία είναι ηθοποιός σε διαφημιστικά και πρώην μοντέλο. Μένει στο διαμέρισμα του επάνω ορόφου, ενώ βρίσκεται στην πόλη για να γυρίσει τηλεοπτικά σποτ για μια οδοντόκρεμα. Εκείνο το βράδυ, εργάζεται στην ανάγνωση του χειρογράφου ενός βιβλίου στο οποίο ο ψυχίατρος δρ Μπρουμπέικερ ισχυρίζεται ότι σχεδόν όλοι οι άντρες οδηγούνται σε εξωσυζυγικές σχέσεις στον έβδομο χρόνο του γάμου τους. Ο Σέρμαν κάνει μια φανταστική συνομιλία με την Έλεν, προσπαθώντας να την πείσει, σε τρεις σεκάνς φαντασίας, ότι είναι ακαταμάχητος στις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της γραμματέως του, μιας νοσοκόμας και της παρανύφου της Έλεν, αλλά εκείνη γελάει. Μια ντοματιά πέφτει στην ξαπλώστρα του και τότε η γυναίκα του επάνω ορόφου που την έριξε κατά λάθος από το μπαλκόνι ζητά συγγνώμη και ο Ρίτσαρντ την προσκαλεί για ένα ποτό.
Ο Ίγουελ επανέλαβε τον ρόλο του στο Μπρόντγουεϊ και η Μονρόε αντικατέστησε τη Βανέσα Μπράουν.
Περιμένοντάς τη, φαντασιώνεται την ίδια ως μοιραία γυναίκα και τον εαυτό του να παίζει το δεύτερο κονσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ, ενώ ταυτόχρονα νιώθει ενοχές που προδίδει τη γυναίκα του. Όταν κατεβαίνει, η γυναίκα φοράει ροζ πιτζάμες και αποδεικνύεται ότι είναι μια αφελής και αθώα κοπέλα. Μετά από πρόταση του, εκείνη φέρνει ένα μπουκάλι σαμπάνια από το διαμέρισμά της και επιστρέφει με ένα λευκό φόρεμα. Ο Ρίτσαρντ, κυριευμένος από τις φαντασιώσεις του, την αρπάζει αμήχανα ενώ παίζουν μαζί το κομμάτι «Chopsticks» στο πιάνο, με αποτέλεσμα να πέσουν από το σκαμνί του πιάνου. Ζητά συγγνώμη, αλλά εκείνη λέει ότι της συμβαίνει συνέχεια. Γεμάτος ενοχές, της ζητά να φύγει.
Την επόμενη μέρα στη δουλειά, ο Ρίτσαρντ αποσπάται από τον φόβο ότι η Έλεν θα έχει ανακαλύψει την αδιακρισία του, αν και εκείνη δεν έχει ιδέα θέλει μόνο να του πει να στείλει στον Ρίκι το κουπί του, για να μπορέσει να κάνει καγιάκ. Η έλειψη αποφασιστικότητας του Ρίτσαρντ να αντισταθεί στον πειρασμό τροφοδοτεί τον φόβο του ότι θα υποκύψει στα «επτά χρόνια φαγούρα». Επισκέπτεται τον δρα Μπρουμπέικερ, ο οποίος έρχεται στο γραφείο του για να συζητήσουν για το βιβλίο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Όταν μαθαίνει ότι η σύζυγός του περνά χρόνο με τον συγγραφέα φίλο της Μακένζι στο Μέιν, ο Ρίτσαρντ φαντάζεται ότι έχουν εξωσυζυγική σχέση και αποφασίζει να προσκαλέσει τη νεαρή για να φάνε και να δουν μια ταινία. Αφού δουν τον Τρόμο της μαύρης λίμνης (The Creature from the Black Lagoon), εκείνη στέκεται πάνω από τον εξαερισμό του μετρό για να νιώσει το αεράκι – η Μονρόε στην εμβληματική σκηνή με το πτυχωτό λευκό φόρεμα με ντεκολτέ, που ανεμίζει στον αέρα. Οι δυο τους περνούν τη νύχτα στο κλιματιζόμενο διαμέρισμά του (το δικό της διαμέρισμα δεν κλιματίζεται), ώστε να μπορέσει η κοπέλα να ξεκουραστεί για την τηλεοπτική της εμφάνιση.
Η Μέριλιν Μονρόε κρατώντας ένα σφυρί στο τρέιλερ της ταινίας
Την επόμενη μέρα, ο Ρίτσαρντ συνέρχεται και φοβούμενος την εκδίκηση της γυναίκας του (στο όνειρό του), λέει στην κοπέλα ότι μπορεί να μείνει στο διαμέρισμά του και ο ίδιος φεύγει για να προλάβει το τρένο για το Μέιν.