Le Notti Bianche (Λευκές νύχτες 1957) Luchino Visconti 7.7 Maria Schell, Marcello Mastroianni, Jean Marais "ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ" 1957, του Λουκίνο Βισκόντι με τους: Μαρία Σελ, Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Ζαν Μαρέ. Ένας ωραίος κλητήρας (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) βρίσκει σε ένα ερημικό, αλλά γραφικό, μέρος μια νεαρή κοπέλα (Μαρία Σελ) που κάτι αναμένει. Με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν θα πληροφορηθούμε ότι περιμένει έναν άντρα που λατρεύει (Ζαν Μαρέ) και που της έδωσε ραντεβού ένα χρόνο πριν σε αυτό το μέρος. Ο κλητήρας αναλαμβάνει να τη βοηθήσει, αλλά - επειδή την ερωτεύεται - τελικά δεν το κάνει. Οι Λευκές Νύχτες του Ντοστογέφσκι, διασκευασμένες σε θεατρικό έργο, μετατρέπονται από τον Βισκόντι στο άπαν της πρωτοπορίας για την εποχή τους. Με μια προσεκτική ματιά θα ανακαλύψουμε ομόλογα σημεία, αναλογίες και επιρροές σε άλλους μεγάλους δημιουργούς: Προσέξτε τις ομοιότητες με τη Γλυκιά Ζωή του Φελίνι, αλλά και με το σινεμά του Γκοντάρ (η πινακίδα ESSO, που σαφώς κάτι υπαινίσσεται). Φυσικά, οι επιρροές υπάρχουν και στο σινεμά των Μπερτολούτσι και Αγγελόπουλου όσον αφορά στη διαχείριση των χωροχρόνων. Και ακόμα, στον σεμνότατο, παραγνωρισμένο Ντίνο Δημόπουλο, στη σκιαγράφηση της ουτοπίας που περικυκλώνει την ηρωίδα (Λόλα). Εξάλλου, ο σπουδαίος Έλληνας δημιουργός πίστευε ότι το σινεμά του είχε ομοιότητες με αυτό του Αντονιόνι, άλλου μεγάλου Ιταλού δημιουργού. Για όλο αυτό το κολοσσιαίο σκηνοθετικό εγχείρημα, δημιουργικό ρόλο αναλαμβάνει ο μέγας διευθυντής φωτογραφίας Τζουζέπε Ροτούνο, του οποίου οι επιδόσεις είναι συγκλονιστικές. Να προσεχτεί ιδίως η χρήση του βάθους πεδίου που πολλαπλασιάζει τον θεατρογενή χώρο και ανοίγει τρύπες στην κυριολεξία στα εξαιρετικά ντεκόρ, ενώ παράλληλα οι φωτισμοί αυξομειώνονται για να δώσουν την αίσθηση μιας βαριανασαίνουσας αναπνοής. Και μόνο τη σεκάνς με το χορό να διέθετε η ταινία θα είχε περάσει στην ιστορία του κινηματογράφου. Εκεί ο Βισκόντι "μιλάει" οπτικά, κοινωνιολογικά, εθνολογικά, πολιτικά, πολιτισμικά για τη σύγκρουση δύο διαφορετικών κουλτουρών. Η πρώτη μουσική που ακούγεται είναι η περίφημη βραζιλιάνικη παραδοσιακή μελωδία Ο κανγκασέιρο και ευθύς μετά έρχεται η επιθετική μουσική του Μπιλ Χάλεϊ και των Comets με το τραγούδι 13 γυναίκες. To rock'n'roll που μόλις είχε φτάσει από τις ΗΠΑ, επαναστατικό, σκληρό, αλλά και κυνικό, επιθετικό, σαρώνει την ευρωπαϊκή κουλτούρα και δημιουργεί ένα τρομερό ερέθισμα σε όσους το χορεύουν. Η απάντηση, όμως, έρχεται ευθύς αμέσως με το νοσταλγικό ιταλικό slow τραγούδι Scusa mi. Η τάξη αποκαθίσταται, ο έρωτας κυριαρχεί, η ηρεμία απλώνεται παντού. Ο τρόπος που ο Βισκόντι διαβάζει τη φιλοσοφία του Ντοστογιέφσκι είναι ανανεωτικός, ελλειπτικός, μέσα από μια διαδικασία νουάρ με υπαρξιακά στοιχεία. Καπνοί, γέφυρες, ομίχλες δημιουργούν μια υπερρεαλιστική ατμόσφαιρα που τυλίγει με την ουτοπία της τη μοίρα ενός βιαστικού ανθρώπου