2004-yil. 9-sinf
qizning hikoyasi –Oyi,
nima
qilyapsiz?
Kech bo‘ldiku
uxlamaysizmi? Soat ham
uchdan o‘tibdi, hozir
tong otadi. Uxlay qoling,
o‘zizni qiynamang, ertaga
kun
yorug‘ida birgalashib
tugatib qo‘yamiz. –Qizim,
sen
uxlayver, men hozir bir
pasda shuni tugataman-u
uxlayman.
Ertalabga nonimiz
qolmagan,
shuni
tugatsak ertalab azonda
topshirib,
puliga 2 ta yangi kelgan
"buxanka”
non olib kelasan, ho‘p
qizim.
Singling och uxlab
qoldida…. –
Yo‘q, oyi nega, kechqurun
hammamiz
yaxshi ovqatlandik-ku!–
Kartoshka,
piyozdan qilingan yarim
kosa
sho‘rva
nima ham bo‘lardi.
O‘qishingiz
kerak,
hali yaxshi inson
bo‘lasizlar, katta
odam
bo‘lsanglar dasturxonimiz
"14 KUNLIK KELIN...." Man hali 18 yoshgayam to’lmagan edim. Hech qayerda o’qimasdim uyda o’tirardim maqtanish emasu chiroyli, odobli qiz bo’lganim uchun uyimizga sovchilar yog’ilib kelardi. Birinchi iyul kuni dugonamni to’yiga bordim. Sochlarim nihoyatda uzun edi. Hamma uzun socharimu qosh ko’zimga haridor bo’lardi.... Bu hatimni hozir yig’lab yozyapman o’sha birinchi iyul kuni qandaydir bir notanish yigit to’yda yonimdan ketmadi, tinmasdan mani kuzatardi. Man odamovirog’man. Odamlaga uncha qo’shilmiman to’ydayam umuman davraga chiqib ,boshqa qizlaga o’xshab o’ynamadim . To’ylarga uncha bormasdim. Odam gavjum joyni yoqtirmiman… Hullas u yigitni obrosi baland ekan shekilli hamma egilib surash