ღმერთო,როგორი დამღლელი ყოფილა ძლიერი ქალის როლის თამაში..

მაშინ როცა ტკივილისგან გული გისკდება,როცა თვალებს მალავ ცრემლების დასამალად,როცა ყელში ბურთივით გეჩხირება რაღაც იძულებული ხარ იცინო...იცინო რადგან თამაშის წესია ესეთი..იცინი,იმიტომ რომ სხვებს შენი სისუსტე არ დაანახო..გეშინია ვაითუ შენი სისუსტე დაინახონ..იცი რომ ვეღარ გადარჩები,იცი რომ არ დაგინდობენ...ნადავლზე დაპატიჟებული ცხოველებივით დაგესევიან და გაგგლიჯავენ...მტკივა... ჭრილობაზე ჭრილობას მიმატებენ,ტკივილზე ტკივილს და მაინც არ ვნებდები..როგორ მინდა ადგილი ვიპოვო,მუხლებზე დავემხო და ავქვითინდე,მაგრამ ვიცი რომ არ მაქვს უფლება სისუსტის,არ მაქვს ტირილის უფლება,წინ კიდევ დიდი,ეკლიანი გზაა გასავლელი...ვეცემი..და ღლილი,ფორთხვით,მაგ რამ მაინც ვაგრძელებ გზას და როგორც კი დროს ვიხელთებ წამოდგომას ვცდილობ..შეუსვენებლა დ მივისწრაფი მიზნისკენ,სიცოცხლის გადასარჩენად,გამარჯ ვებისთვის და მჯერა,იმედს არ ვკარგავ რომ გავიმარჯვებ..მერე ნურავინ მთხოვს პატიებას..