Öshanda akam 35 yoshda

edilar. Men kichikligimda
ota-onam ötib ketishgan.
Akam menga ham ota,
ham ona örnida edi.
Qiynalib-qiynalib meni
odam qildilar, öqitdilar. 28
yoshda uylandilar. Ikki
farzandlik ham bölishdi.
Akam meni juda yaxshi
körardilar. Gohida yangam
menga hazillashib: "Akaiz
mendan ham köproq sizni
yaxshi köradi", derdi. Nima
topsalar menga ilinardi.
Meni uylantirish niyatlari
bor edi. Hammasi ösha
kunlardan boshlandi.
Dastavval ancha toblari
qochib bir-necha kun
ishga chiqmadilar. Keyin
bir kun hushidan ketdilar.
Shifoxonaga obordik.
Doktorlar aytishdiki... Yöq,
akajonim bunaqa kasal
bölishlari mumkin emas.
Bir necha kun özimga
kelolmadim. Akam bu
haqda yangang bilmasin
dedi. Doktorlar umid juda
kam deyarli davosi yöq
deyishdi, 99 foizga. Bir foiz
umid bor ekan-u deb
Xudoga shukr qildim.
Doktor agar operatsiya
qilinib ilik köchirib
ötkazilsa uni saqlab qolish
mumkin deyishdi. Faqat...
Akamni juda yaxshi
körardim. Kelinoyim
baribir bir kun bilib
qoldilar. Rosa yig'ladilar.
Ikki jiyanim hali yosh. Ular
biz kabi otasiz ösmasligini
Allohdan tun-u kun
söradim. Akam ularga
kerak. Men esa... Akamga
suyak köchirib ötkazishsa
faqat meniki unga mos
kelishi mumkin. Faqat...
Doktor aytdiki, hayotimga
xavf tug'ilishi mumkin
ekan. Tanga tashlagandek
tavakkal deyishdi.