Кунларнинг бирида Исо (а.

с) қақраган саҳрода кетаётиб, оёқлари остидаги бир калла суягини учратибди. -Эй парвардигор, бу инсонни нега бунчалик хор қилдинг? Бу кўйга тушишининг боиси не? - дея нола чекибди. - Ўзига тил бердим, ўзи сўзласин, - деган овоз келибди ғойибдан. Бош суяги тилга кирибди: " Мен подшоҳ эдим. Жуда кўп юртларни босиб олдим, талон-тарож қилдим. Хазинамни бировлардан тортиб олинган тиллалар билан тўлдирдим. Атрофимда мен учун жонини беришга шай турувчи мулозимларим бор эди. Улар мени янада кўпроқ жанг қилишга, янада кўпроқ элларни талашга ундашарди. Менинг жоним узилгач қабрга қўйишди. Зим-зиё лаҳадда ётар эканман, овоз келди: Эй, осий банда, сенинг қабрингни ёритувчи савобларинг қани? Атрофингда парвона бўлган лаганбардорларинг қани? Қайсиси сен билан бирга жонидан кечди? Сен шунча юртни таладинг, қон тўкдинг, бошқа юртларни кул тепага айлантириб, Ўз мамлакатинг ҳудудини кенгайтирдинг. Энди Ўзинг қурган салтанат аҳволи не кечишини томоша қиласан. Мана икки минг йилдирки бошим қабр тепасида. Ўзим бунёд этган хукмдорликнинг, халқнинг таназзули кузатдим. Менга бундан ортиқ жазо бўлмаса керак . . . ! ! ! Бировнинг моли ўзгага буюрмаслиги юқоридаги ривоятда маҳорат билан акс эттирилган. У хукмронлик даврида қанча кишиларнинг меҳнати эвазига келган бойликни ўзлаштиради ва ундан ўз юрти учун фойдаланади. Оқибатда эса бор меҳрини берган, ўзи барпо этган давлатининг таназзулин кўради. Инсон улғаяр экан, ундаги эҳтиёжлар хам ортиб боради. Уларни қондириш учун кимдир машаққатли меҳнат қилса, айримлар бошқачароқ йўлни танлайдилар. Бировни хаққини ейишдан, харомдан хазар қилган киши эса саодатга эришади . . . ! ! ! Кишининг хаётида эга бўлган энг катта бойлиги унинг саломатлиги, яхши амаллари, эзгу номи ва бахтли оиласидур. Бу фоний дунёда фарзанднинг ғанимат бойлиги ота-она, ижодкорнинг суянчи - қалам, олимнинг давлати - илм . . . Буларни кўплаб давом этириш мумкин. Келинг, моддий бойликка эмас, маънавий бойлик тўплашга интилайлик . . . ! ! !