Ривоят қилурларки, Пайғамбар

(с.а.в.) замонларида бир киши
сафарга кетаётиб, хотинига «Мен
келгунимча уйдан чиқмагин, бирор
жойга бормагин», деб тайинлади. У
киши кетгандан кейин аёлнинг отаси
бетоб бўлиб қолди ва қизини
кўрмоқ истаб, уникига одам юборди.
- Эрим ташқарига чиқишимга рухсат
бермаган, боролмайман, - деди
солиха аёл. Ўзи хар қанча
истамасин, касал отасини кўргани
бормади. Унинг қариндошлари
Расули акрам (с.а.в.)нинг
хузурларига бориб, бу холдан арз
қилдилар. Расулуллох (с.а.в.) аёлга
одам юбордилар. Аёл яна деди:
«Мени авф этинглар, эримнинг
рухсатисиз хеч қаерга
боролмайман». Шу вақт орасида
аёлнинг отаси вафот этганлиги
хақида хабар келганда хам эри
келмагунча уйдан ташқарига
чиқмади. Пайғамбаримиз (с.а.в.)га
вахий келдики, эрига итоат этгани
учун аёлни ва унинг отасини
мағфират этдим, барча гунохлари
кечирилди . . . ! ! !