Երկու լռություն՝ մեղավորի պես,

Տարիներ հետո լու՜ռ հանդիպեցին.
Իմը ու քոնը,
Իրար աչքերի քնքուշ նայեցին
Ու համբուրվեցի՜ն ...լռության համբու՜յր,
Ու ... փշաքաղվե՜ց օդը կարոտից,
Դե դու ցա՜վը տես, ցավի չա՜փը տես...
Իրար գրկի մեջ
Փորձեցին անձայն հասկանալ իրար,
Կարոտը խեղդել ու սե՛րն ապրեցնել.
Սրտով հասկացա՛ն՝ սիրում էին դեռ
Ու երբե՜ք-երբե՜ք դադար չէր եղել,
ժամանակն, իրո'ք, անզոր է եղել,
Բայց գիտակցությա՛մբ՝ վիճեցին էլի։
Միտքս՝ բարկացած անվերջ կրկնում է,
Թե քեզ երբևէ ես պետք չե՜մ եղել,
Փայլուն ու սիրուն խաղալիքի պես
Հիացար ինձնով ու ցած դրեցիր,
Թե պետք լինեի՝
Հոգուցդ կպած ինձ կպահեիր
Ու հպարտության զոհ չէիր դարձնի....
Բայց վերքոտ սիրտս գոռու՜մ էլի,
Լռեցնու՜մ մտքիս,
Սաստու'մ է հպարտ գիտակցությանս.
-- Գրողը տանի՜, երեխայի տեղ դու ինձ մի՜ դնի,
Ու տարիների ցավը մի՜ կրկնի,
Ախր, բա՜ռ չէր, որ
Ես լսած լինեմ ու հավատացած.
Իմ զգացածը լոկ բա՛ռ չի եղել,
Հոգի՜ եմ տեսել, զգացե՜լ, ապրե՜լ,
Դրան ո՞նց խաբվե՜լ...
Ու անմիտ վեճին
Քնքուշ ժպտում է քո Լռությունը.
-- Ես սիրո՜ւմ եմ քեզ, ասա՝ չվիճեն,
Սիրո հետ վիճելն էլ իմաստ չունի,
Ժամանակն եկավ հպարտ փաստելու,
Որ թեկուզ հազար տարի էլ անցնի,
Սերը՝ հավերժի հաղթաթուղթ ունի...
Երկու լռություն լո՜ւռ համբուրվեցին,
Ու փշաքաղվե՜ց օդը կարոտից...