!СИН МИНЕКЕ!-!МИН СИНЕКЕ!-!ТЫ МОЙ(Я)!-!Я ТВОЙ(Я)!

7.
Фаягөл Әлфияне озатып чыкты. Ә Марат янә уйга батты, шул килеш кич буе бер ноктага карап утырды. Фаягөлнең ашарга дәшкәнен дә ишетмәде. Фаягөлнең ачуы да килеп куйды, йөриләр шунда авыру кешене борчып, эшләре беткән диярсең, дип уйлады. Башка өйгә чит кеше кертәсе юк икән, хәле начарланып китсә, нишләргә, дип курыкты Фаягөл.
Ә Марат уйлар дәрьясында йөзде. Дөрес сөйли бит бу хатын. Әмма бу дөреслек шундый авыр Марат өчен, ул аңа әзер түгел иде. Ул курыккан страус сыман, башын комга тыгып, дөреслектән качып яшәгән, ахры. Ул чыннан да кечкенәдән танылган музыкант, композитор булырга хыялланды бит. Ә бер көн килеп шул хыялларын таптап, акча артыннан чапты. Тәнен саткан хатын-кызларны фахишә

Үлчәүләре бармы мәхәббәтнең?!- 1
Гөлнур Сафиуллина
– Илшатны югалтуны бик авыр кичерде ул. Бер ел яшәмәде дә бугай... Бу югалту белән берничек тә килешергә теләмәде, моңа ышанмады. Хәзер нишләргә соң миңа, дип аптырады. Илшатсыз тормыш була алмый кебек тоелды аңа...
Мин бу тарихны, әлбәттә, Гөлфиянең үз авызыннан тыңларга теләгән идем. Без аның белән очрашуларны гел күчердек, ә аннан ул: «Юк, булдыра алмыйм...» – диде. Гөлфия хаклы: хатирәләрне барлау – яраларга кабат кагылу белән бер... Аларның мәхәббәт тарихын сөйләргә миңа Илшатның әнисе Роза ханым, туганнары булышты.
Роза ханым Садикованың исеме Кама аръягы районнарында күпләргә таныштыр. Иң беренчеләрдән булып Түбән Камада шәх

Мин кодагыйлар ягыннан татар халкының Сый дигән мәҗлесендә булгач, шушы күркәм йола турында язып үтәсем килә. Бигрәк матур һәм ихлас кунак булып күңелемә кереп калды ул минем.
Бу мәҗлесне яшьләр өйләнешкәч туйлардан соң якыннарын чакырып кунак итәләр икән. Якыннарын диюем, кем дә якын инде ул. Әмма мин шушы мәҗлескә кешенең тормышында иң кадерле, кирәк вакытта ярдәм иткән, авыр вакытларында булышкан, соңгысы белән бүлешкән кешеләр чакырыла дип аңладым. Безгә иремнең туганы Сыйга, барабыз дигәч аптырап калдым. Кайтырбыз, ярар, дидем. Әмма нинди кунак, кемнәр бара, ниләр алып барырга дип сорашкач, миңа шунда аңлаттылар. Гади кунак, әбиләр, апалар, киленнәр кунагы, диделәр.
Ул бардык: кияү белә

Альфира Кадырова-Гайфутдинова
ҖИЗ КОМГАН 12 БҮЛЕК
----------------------------
Профессор, үзенә генә хас сабырлык белән, тавыш тынсыз яткан Зәлия янына килеп басты.
Аңына килмәдеме? диде ул борчылып. Вәйт бит, ә? Күрәчәктән качып булмый, егетләр. Шулай. Ярар, бар да яхшы булыр. Кайгырудан эш узган.
Профессор, үзенең элекке студентларының җилкәләренә кагылып алды да, кайгыга баткан хатынга карап куйды . Алексееч белә инде, диде ул, Маратны үтәли тишеп. Ә син таныш бул, бу минем хатын Анна.. Анна Николаевна.. Ә комада ятканы минем кыз була инде, Сабиров. Зәлия. Зәлия Саматовна..
Марат шаккатып, профессорга карады. Сезнең кыыз? диде ул сузып кына. Зәлия сезнең кыз?
Әйе, Сабиров , әйе.. Зәлия