Развітваліся з ёю ў Дзень настаўніка. Абразок з кнігі "Антанёва"
Нікога не было!
Уздзвіжанне. 27-ага верасня. Парафіяльнае свята ў Сіняўцы. Была тут калісьці царква, там, дзе сёння могілкі. Царквы не стала, а свята засталося. З’язджаюцца людзі з розных канцоў Беларусі, прыязджае святар, служыць на могілках, магілы асвячае. Раней быў фэст. Людзей збіралася вельмі многа. Ды і ў Сіняўцы і ў Антанёве не па адной сотні жыхароў было. Ладзіліся забавы, гулянне. Самае вялікае свята ў вёсцы. Мо толькі Вялікдзень раўняўся.
Валя Петрыкава не магла тым разам, а было гэта ў 1951-ым годзе, на Уздзвіжанне з Наваградка дахаты трапіць. Бо прыпадала свята на чацвер. З’явілася толькі ў суботу. Сустрэла сваю сяброўку і пачала распытваць, як фэст адбыўся, як гулянне прайшло. Здзівілася, пачуўшы адказ:
– Ат, што гэто за фэст! Нікога там не было!
Без настрою вярнулася сяброўка са свята, вельмі ёй не спадабалася. Зразумела, што Валя не ўспрыняла літаральна яе словы, што нікога не было. Бо людзей была процьма. І пачала яна выпытваць, хто ўсё ж быў, а каго не было. І дапытала такі. Не было таго, па кім сохла яе сяброўка, каго шукалі ў натоўпе ейныя вочкі, да каго ляцелі думкі. Не было тое сакрэтам.
Неаднойчы згадвала Валя тое сяброўчына расчараванне, тое “нікога не было”. Гаварыла яна, як сыходзіцца цэлы свет на адным чалавеку, як становіцца ён самым дарагім. І няхай сотні будуць побач, але калі яго няма, то і няма нікога. І ўсё цікавае, чаканае траціць сэнс. Бо яго няма…
Усё жыццё збіралася Валя ў Сіняўку на Ўздзвіжанне. І не сабралася. Хоць і жыла не так і далёка. Але ж працавала да апошняга дня, пакуль не трапіла ў шпіталь. У гэтым годзе сабралася яе дачка. Радасна было бачыць людзей, што шануюць магілы родных. Прыехала больш за паўтары сотні. Радасна было пачуць ад стрыечніцы Лены Лядэцкае сказанае з гонарам пра святара:
– Наш бацюшка сапраўдны! І матушка таксама.
І гэта святая праўда! Пашанцавала Ярэмічам са святаром. Як і маёй Райцы.
Радасна было сустрэць антанёўцаў, каго не бачыла дзесяцігоддзі, а то і паўстагоддзя. І гераіню мае кнігі Зою Іванаўну Кумец, Зою Анжынаву. Тую, што двойчы за адзін дзень немаўлём у блакаду памерці магла, а выжыла. І яе братаву, шаноўную Ганну Цімафееўну Клаўсуць, жонку Валіка Анжынавага, якая ўсё жыццё пражыла ў Сіняўцы, шмат памятае, пра многае мне расказала. І нашага сваяка, майго калегу, настаўніка беларускай мовы і літаратуры Паўлюкоўскага Мікалая Феафанавіча, мама якога Стэпаніда з нашых, антанёўскіх Бандарыкаў.
27–30.09.2020 г.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2