ასე ფიქრებში გიხმობდი,ზღვა საოცრად ღელავდა,შენს დატოვილ ვარდებს, სანაპიროზე,ტალღა ეხეთქებოდა, მივხვდი,შენ ,რომ იყავი,ვარდის ფერი, ვიცანი,სამი ვარდის ჩუქება,შენ გჩვევია, რად უნდოდა,ბევრი ფიქრი,უცბად, გამოვიცანი, ფრთხილად გულზე მივიხუტე და ცრემლებით დავნამე,ვიცი დიდხანს, რომ მელოდე,მე ზღვა მძლივს გადმოვლახე,მაგრამ ვეღარ მოგისწარი, ვარდი დამხვდა,ზღვის პირას,ჩენი ხელის ნაკვალევი ვიცანი,ორი სიყტყვა,ეწერა მიყვარხარო,გელოდე და ნატვრა არ ამისრულდა, ჩავიხუტე ის ვარდები, გაუყევი ზღვის პირას, გზა არ მეცნო, ის არ გავდა იმ ძველ გზას,ჩვენ ერთად, რომ სიარული გვიყვარდა,გზა სხვა იყო, ჩვენ ეს გზა არ გვიყვარდა, ასე ფიქრში,ჩახუტებულს შენს ვარდებთან დილა- შ ე მ ო მ ა თ ე ნ დ ა!

მ.მელიქიშვილი.