«Шчаслівае дзяцінства – у руках дарослых! Я так думаю, а вы?» Радыёблог Алены Давідовіч

Напярэдадні Міжнароднага дня абароны дзяцей прыйшла такая шакіруючая навіна: у Амерыцы будуць пераліваць кроў дзяцей дарослым, каб тыя змаглі амаладзіцца. Такая клініка «вампірызму» адкрыецца ў Нью-Ёрку, а працэдура будзе каштаваць ні многа, ні мала – 8 тысяч долараў.
У мяне адразу шмат пытанняў: хто гэтыя дзеці-донары, сіроты ці з бедных альбо сем’яў мігрантаў, скрадзеныя ці сілком адабраныя ў бацькоў, і колькі будзе такіх маленькіх ахвяр для «багатых і знакамітых»? Не важна, што гэта вар’яцкая справа плануецца там, далёка, за акіянам, бо гэта было ўжо ў гісторыі, на нашай зямлі. І наша генетычная памяць ведае кошт такіх бесчалавечных эксперыментаў.
Яшчэ жывуць ахвяры і сведкі тых жудасных падзей (сама з імі сустракалася і плакала, калі слухала іх скупыя ўспаміны), ёсць архіўныя дакументы, фотаздымкі. У фондах Дзяржаўнага музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны захоўваюцца арыгіналы двух малюнкаў былога выхаванца дзіцячага дома ў Сёмкаве. На адным: два гітлераўцы гоняць дубінамі хлопчыка і дзяўчынку, якія з апошніх сіл упіраюцца, і подпіс: «Так нас приглашали к доктору». Што было пасля таго «запрашэння», малыя ведалі: забор крыві і цемра… У кнізе «Памяць. Пухавіцкі раён» можна сустрэць успаміны жыхаркі Мар’інай Горкі пра канцэнтрацыйны лагер дзяцей-донараў вёскі Скобраўка. «…з Бабруйска на станцыю Пухавічы прывезлі 850 дзяцей, пазней яшчэ 760, узрост ад 6 да 14 гадоў… днём адбіралі паўнакроўных, увечары ўвозілі, малыя потым не вярталіся…»
Такіх дзіяцячых кацлагераў нацысты стварылі на тэрыторыі Беларусі каля паўтара дзясятка. Іх, малалетніх вязняў, нямецкія каты ў белых халатах выкарыстоўвалі як донараў для параненых салдат і афіцэраў вермахта, а таксама для медыцынскіх доследаў.
У памяць пра маленькіх ахвяр той жудаснай вайны ў аграгарадку Чырвоны Бераг, што на Гомельшчыне, створаны мемарыял. На гэтым месцы ў 1943 годзе гітлераўцамі была на паток пастаўлена пякельная працэдура забору дзіцячай крыві для сваіх шпіталяў. Сюды дзяцей звозілі не толькі з Беларусі, але і з Украіны, Смаленскай і Бранскай абласцей Расіі. У адных выпампоўвалі ўсю кроў адразу, больш цягавітых, па даных даследчыкаў, адпраўлялі ў такі ж канцлагер Саласпілс, што быў ў Латвіі, а некаторых яшчэ далей, у Германію. І лёс іх невядомы…
Сотні тысяч бязвінных дзіцячых душ на сумленні азвярэлага ворага, што прыйшоў на нашу зямлю. Яму няма апраўдання, няма літасці. Ваенныя злачынствы супраць дзяцей – гэта мяжа незвароту для любога агрэсара, у якога страчаны духоўныя і маральныя каштоўнасці, перакрэслены ўсе гуманістычныя ідэалы. Няма апраўдання і тым, хто ў наш час не дае прытулак дзецям-мігрантам, хто палівае іх халоднай атручанай вадой, хто распачынае надуманае расследаванне аб нібыта прымусовым вывазе дзяцей Данбаса на адпачынак у Беларусь. І калі чуеш пра сённяшніх заакіянскіх эксперыментатараў на дзіцячай крыві, то міжволі асацыіруеш іх з недабітымі нацысцкімі эскулапамі, што збеглі ад нюрнбергскай кары. А тыя, як вядома, прагнуць рэваншу.
Міжнародны дзень абароны дзяцей – гэта перш за ўсё напамін нам, дарослым, аб неабходнасці захавання правоў дзяцей на жыццё, адукацыю, вольны час, а таксама на абарону ад фізічнага і псіхалагічнага насілля – у любым кутку планеты. І толькі ў нашых сілах зрабіць ўсё, каб шчаслівы звонкі дзіцячы смех не пераўтварыўся ў нямы крык адчаю, што застыў у постаці скульптуры дзяўчынкі мемарыяльнага комплексу Чырвоны Бераг. Я так думаю, а вы?