Արևածագը կամաց-կամաց փռեց իր շղարշը,ու իր պայծառ գույներով լուսավորեց աշխարհը, այն աշխարհը, որտեղ ապրում է մարդ արարածը և իր ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ շնորհիվ, կարողանում է պահպանել իր գոյը։

Երիտասարդը, որը դուրս եկավ ԵԳԳԱ-ի գրասենյակից,հուզմունքից դողում էր։ԱՄՈԹն ու զղճումը ՊԱՏԵԼ էին հոգին։ Մեղավորության զգացողությունը խեղդում էր կոկորդը, ինչուները գնալով շատանում էին։
<<Զզվել եմ արդեն իմ այս անօգնական ու ճղճիմ վիճակից, էլ ուժ չունեմ>>,-մրմնջաց նա։
Քայլերը նրան տարան դեպի սիրահարների ԼՃԱԿ։ Նստեց ու մտորումների գիրկն ընկավ։ Ջրում խաղացող ԿԱՐԱՊների պարից , մի տեսակ հանդարտություն իջավ դեմքին, ՀՈՒՅՍի ալիք բարձրացավ։
<<Այո՛, միգուցե ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆը հեռու չէ, -մտորեց նա,-գուցե ուղղակի շտապել եմ, իսկ շտապելուց երբեմն քայլերդ ծուռ ես դնում,որի արդյունքում վնասվում են նուրբ բջիջներդ։ Ոչ՛, ես չեմ հանձնվի,ես կպայքարեմ, ու կհասնեմ իմ կարոտատենչ երազին,ես ուժեղ եմ,ուղղակի պետք Է հույս, հավատ և ՍՊԱՍՈՒՄ ,, իսկ ես կարող եմ>>։
Նա այնքան ոգևորվեց իր մտքերով, որ ՄԱՅՐԱՄՈՒՏՆ իր գույներով հիշեցրեց, որ գնալու ու առաջ շարժվելու ժամանակն է։
#եգգա