Վերջաբանը <<Դատապարտված սեր>> վիպակի։

Արևածագը իր լայն թևերով թակեց պատուհանները ու արթանցրեց տան բնակիչներին, իսկ գարնան արբեցնող բույրերը բաց պատուհներից ներխուժեցին ներս ու իրենց քնքշանքը տարածեցին ընդարձակ տան պատերին։
Այսօր այստեղ իրարանցում էր, Էռնայի թոռնուհու հարսանյաց արարողության վերջին պատրաստությունն էին տեսնում։ Հավաքվել էին բոլոր հարազատները։
-Տատի՛կ, արագացրո՛ւ, այնպես ես պատրաստվում, կարծես հարսնացուն դու լինես, -ծիծաղկոտ ասաց տատի անունը կրող հիասքանչ Էռնան, -գիտե՞ ս չէ, դու իմ ամենասիրելին ես, տատի՛կ։
Տատը նայեց թոռնուհուն ու առավ ափերի մեջ։
-Աղջի՛կս, նայելով քեզ, տեսնում եմ ինձ երիտասարդ տարիներին, նույն աչքերը, նույն ժպիտը,
- Վ՜այ տատի դա նրանից է, որ մենք իրար շատ ենք սիրում։
-Երևի բալես, դա այդպես է։
-Երբ էռնեստի մոտ պատմում եմ քո մասին, չի հավատում, որ ես քեզ նման հրաշք տատիկ ունեմ։
Էռնեստ անունը լսելով տատը լցվեց արցունքներով, մարեց ժպիտը ու հոգոց հանեց,
—Տատի՛կ, ինչ՞ եղավ, հենց տալիս եմ այս անունը, դու կարծես միանգամից ուրիշ մարդ ես դառնում,
-Մի օր անպայման կպատմեմ աղջիկս, գնանք, մեզ են սպասում։
-Լա՜վ, գնամ ես էլ հագնեմ, զգեստս ու գնանք։
Սուրբ Հովհաննես եկեղեցու դիմացը հավաքված հյուրերը անհամբերությամբ սպասում էին հարսիկի գալուստին։ Գմբեթից կախված ղողանջող զանգերը իրենց զրգուն կանչով բարի գալուստ էին մաղթում նրանց։
Աստծո օրհնությամբ իրականացավ նրանց պսակադրությունը։
Էռնա տատիկը չէր կարողանում զսպել ուրախությունից հոսող արցունքները։ Կյանքում առաջին անգամ, որ լիաթոք զգաց, թե ո՞րն է իրականում երջանկության արցունքերը։
Ու ակամայից նորից ընկավ հիշողության անդառնալի գիրկը։ Այո՛, ապրեց, պայքարեց, անգամ վայելեց իր ամենասիրելի թոռնուհու պսակադրելու պահը։Այո կյանքը շարունակվում է, թեկուզ արդեն անցնում ես անգամ ծերության շեմը։
Մտքերով տարված ՝ չնկատեց, թե ինչպես հեռվում կանգնած ծերուկը մոտեցավ իրեն , և հարցրեց․
-Դու՞ք եք մեր հարսնացուի տատիկը։
-Այո, իսկ դուք ո՞վ եք, -հարցրեց նա։
- Ես էլ փեսացուի պապիկն եմ, Էռնեստ , ծանոթանանք։
Եվ աննկարագրելի ու հուզախառն ապրումները վարարեցին Էռնայի հոգում։
-Ինչ՞, չի՞ կարող պատահել, դա անհնար է, ,-դողացող ձայնով ասաց նա։
-Ինչու՞, -զարմացավ էռնեստ պապիկը,
-Իմ անունը էռնա է։
Ծերուկը անակնկալի եկած շփոթվեց, կախարդվեց, կտրվեց ձայնը, հուզմունքը խեղդեց, հիթսուն տարի անց, և նորից հանդիպում է իր մեծ սիրուն, այն շողին , որին տեսնելու ցանկությունը այդպես էլ անավարտ երազանք մնաց։ Ապրելով օտարության մեջ՝ միշտ փափագել է ևս մեկ անգամ գնալ ու տեսնել նրան, բայց Էռնայի վերջին նամակը, այնքան խորն էր թափանցել նրա մոլեկուլների մեջ, որ նա զսպել էր իր մեջ այդ ցավը, ու ապրել իր կյանքով։ Այո՛, տարիները անճանաչելի են դարձրել նրանց, բայց նրանց սերը միշտ էլ ապրել է , ու հիմա երկու ծերունիներ՝ եկեղեցու բակում՝ իրար գրկախառնված , հեքիաթի հերոս դարձած , անէանում են անուրջների մեջ։
Վերջ։
հեղ, Արմինե Դավթյան
#ԴատապարտվածՍեր