<<ԹԱՓԱՌՈՂ ԱՍՊԵՏԸ>>

Երբ ծնվում է մարդ արարածը, դեռ օրորոցում կնքվում է նրա ճակատագիրը:Հայոց աշխարհի գողտրիկ մի գյուղում ծնվեց նա, մի տղա, որն այդպես էլ չիմացավ, թե ինչի համար է լույս աշխարհ եկել:
Առավոտ կանուխ գալիս է քաղաք, երեկոյան մի կերպ հասցնում տուն գնալ: Թափառում է քաղաքի փողոցներում, սոված, ծարավ, անտուն, անտեր, շրջում տնետուն ու խանութներում: Մարդիկ խղճում են նրան, յուրովի մոտեցում ցուցաբերում, ուտելիք տալիս, բայց մինչև երբ....................
Նա պատմում է, որ փոքր ժամանակ գլխուղեղի հետ կապված խնդիրներ է ունեցել, դրա համար էլ հիմար է դարձել:
-Թէ չէ ես խելացի, լավ տղա եմ եղել,-ոգեվորված պատմում է նա:
Ճանաչում է քաղաքի կեսին, հատկապես նրանց, ովքեր աշխատում են, սովորում են: Ունի հիշողության մեծ պաշար, երբեմն զարմանում եմ. <<Հիվանդ մարդը ինչպես կարող է ճանաչել այդքան մարդու, ու իմանալ նրա ազգ ու տակին>>:
Երբ հարցնում ես, թե ու՞մ է շատ սիրում, նա պատասխանում է
-ես աղջիկներին շատ եմ սիրում:
Աղջիկներին սիրո խոստովանություն. ամուսնության առաջարկություն է անում, բայց մինչև օրս էլ պտտվում է քաղաքի փողոցներում, հոգու խորքում փայփայելով, որ մի օր էլ ինքը կգտնի իր երջանկությունը:
Կան մարդիկ, որ քարկոծում են նրան, ծեծում, բայց ինչ՞ու, չէ՞ որ նա էլ մեզ նման մարդ արարած է, ին՞չ անենք մի քիչ ՏԱՐՕՐԻՆԱԿ է, բայց նա էլ իր նմանների մեջ ՅՈՒՐՕՐԻՆԱԿ է: Պատրաստ է օգնել ամեն մեկի, միայն թէ դիմես, մարդու տեղ դնես, բայց երբեմն լպիրշ երիտասարդներ խմեցնում են նրամ, որ տեսնեն նրա գժությունները և ուրախանում նրա վրա:
Ատում եմ նման մարդկանց, ովքեր ծաղրում են խեղճ ու անօգնական հիվանդ մարդուն:
<<ՄԻ ԾԱՂՐԻ ՈՐ ԴՒ ԷԼ ՉԱՐԺԱՆԱՆԱՍ ԾԱՂՐԻ>>:
Վերջում, երբ հարցրի, թե ինչ է երազում, նա թախծոտ աչքերով նայեց ինձ ու ասաց
-Գիտես մեռնել եմ ուզում, Գիտես, ես էլ եմ սիրվել ուզում, ես էլ եմ բարուր գրկել ուզում, Ախր ինչ՞ու եմ դժբախտ այսպես, ո՞ր մեղքիս համար, որ ծնվե՞լ եմ ես, Ո՞վ եմ ես, Ու՞մ եմ պետք ես,մի գիժ եմ ես ու թափառում եմ, օրն ի բուն այսպես:
ԹՈՂ ԻՐԱԿԱՆԱՆԱՆ ՆՐԱ ԵՐԱԶԱՆՔՆԵՐԸ, ՈՒ ՆԱ ԷԼ ԳՏՆԻ ԻՐ ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆԸ..............ՈՒ ՊԱՐՈՒՐՎԱԾ ԼԻՆԻ ՋԵՐՄՈՒԹՅԱՄԲ ՈՒ ՔՆՔՇՈՒԹՅԱՄԲ: