მეც მეტყვიან მშვიდობითო, დამიქნევენ ხელს, ჩამაწვენენ ცივ სამარეს, მიტირებენ ბევრს. მოაყრიან ჩემ ცივ სხეულს, მშობელ მიწის მტვერს. და მიქცევენ მოგონებად დაბადების დღეს. ჩემ მკვდარ სხეულს შევავედრებ,ჩემ ზეციურ ღმერთს, დედამიწავ გთხოვ მომხედე როგორც ძვირფას ძღვენს. ნუ შეაჭმევ მაგ ბრმა მატლებს, ჩემს გაყინულ ძვლებს, ხის ფესვები ჩამახუტე შევუერთდე ღმერთს. ამიყვანოს ხის ფესვებმა დამანახოს მზე, ხის ფოთლებად ვინავარდო,გავუღიმო ბედს. დედაჩემი ჩემ საფლავზე, რომ დამაღვრის ცრემლს, მე მაღლიდან ვუჩრდილავდე გაზაფხულის მზეს. შემოდგომა შემომხედავს გამიყვითლებს ფერს, გაცრეცილს და უსიცოცხლოს, მომაწყვეტავს ხეს. შორს წამიღებს ავი ქარი სულ ამირევს გეზს, ჩემი სატრფოს ფანჯრის რაფის შემაწმინდავს მტვერს. და ძველ გრძნობებს მიმკვდარებულს გამიღვიძებს
...Ещё
მეც მეტყვიან მშვიდობითო, დამიქნევენ ხელს, ჩამაწვენენ ცივ სამარეს, მიტირებენ ბევრს. მოაყრიან ჩემ ცივ სხეულს, მშობელ მიწის მტვერს. და მიქცევენ მოგონებად დაბადების დღეს. ჩემ მკვდარ სხეულს შევავედრებ,ჩემ ზეციურ ღმერთს, დედამიწავ გთხოვ მომხედე როგორც ძვირფას ძღვენს. ნუ შეაჭმევ მაგ ბრმა მატლებს, ჩემს გაყინულ ძვლებს, ხის ფესვები ჩამახუტე შევუერთდე ღმერთს. ამიყვანოს ხის ფესვებმა დამანახოს მზე, ხის ფოთლებად ვინავარდო,გავუღიმო ბედს. დედაჩემი ჩემ საფლავზე, რომ დამაღვრის ცრემლს, მე მაღლიდან ვუჩრდილავდე გაზაფხულის მზეს. შემოდგომა შემომხედავს გამიყვითლებს ფერს, გაცრეცილს და უსიცოცხლოს, მომაწყვეტავს ხეს. შორს წამიღებს ავი ქარი სულ ამირევს გეზს, ჩემი სატრფოს ფანჯრის რაფის შემაწმინდავს მტვერს. და ძველ გრძნობებს მიმკვდარებულს გამიღვიძებს ბევრს, დავავიწყდი თურმე სატრფოს ახლა უმღერს სხვებს, წამიყვანე ჩემო ქარო თორემ ვყლაპავ ცრემლს, პირველ კოცონს ჩამახუტე, იქნებ გავქრე მეც. ამაყოლა, ამაგლიჯა ქარმა ფანჯრის მტვერს, სატრფოს სუნი ამაყოლა, გულზე ვგრძნობ მის თმებს. ჩემს ეზოში ჩამაფრინა ბაბო იყვანს ყველს, ჩემს ოთახში სიჩუმეა ვეღარ ახწევს მზე. დედა ხელით ცომსა ზელავს, თან აყოლებს ცრემლს, მისი ბაგე წარმოსთქვავენ და წყევლიან ბედს. მამა ქვევრში ყურძენს წურავს გამიხსენებს მეც, ჩემს მაგივრად ჩემი ძამა, თონეს უნთებს ცეცხლს. ჩემ დაიკოს სილამაზე, აურეკლავს მზეს, რამდენ რამეს დავკლებივარ, გაუვლიათ წლებს, ქარმა თავი ქვევრში მიკრა მამა მასხავს წვენს, დღეში სამჯერ ქვევრს ურევენ მადუღებენ მეც. ვაზის ცრემლებს შევუერთდი, აღარავღვრი ცრემლს, აქეთ-იქით გადმიღებენ მიწმენდავენ ფერს. აღარა ვგრძნობ მარტოობას, სახლში ვიდგავ ფესვს, ქვევრში ნაზად ჩამარწიეს, დამეფარნენ ზედ. დროდადრო გამიხსენებენ, მანახებენ მზეს, დოქდადოქ ჩამომასხავენ, მწრუპავენ ყურძნის წვენს. ორ-ორ ჭიქაზე თვრებიან, ლოცავენ მაღლა ღმერთს, რა მათრობელა შექმნილა ყურძენი ამა წელს. მათ სულში შევუჭიკჭიკებ, წარსულის ვუხსნი გზებს, ძველ სხეულს დავალოცინებ, ვახსენებ მწარე წლებს, ჩემ საფლავს ამომივლიან ღვინის მასხავენ წვენს, სულ ია-ვარდად ამოვალ მივეფიცხები მზეს. წრედია ჩემი ცხოვრება, მეც მოვგზაურობ ზედ, სიკვდილის არა მჯერა და, ვენდობი მხოლოდ ღმერთს. რაც არა ნახოთ, შეეხოთ, მიგრძენით ყველგან მე, დღეს ვიყავ ადამიანი ხვალ იქნებ ვიყო ხე? სანამ ცულს დამკრავ მახსენე, პირჯვალი მსახე ზედ, სანამ ბუხარში შემაგდებ ჯერ მიმიკარი მკერდს, შევიგრძნო მშობლის სურნელი, მივუახლოვდე ღმერთს, მერე კი ცეცხლში შემაგდე გაგითბობ ბებერ ძვლებს. რომ გადავიქცე ნაცრადა, მაბნიე ხისა ფესვს, ისევ ხის ხორცში შევალ და მივეფიცხები მზეს. ასე მანამდე ვიბორგებ სანამ არ ვნახავ ღმერთს,
Ты жил и радовался солнцу В глазах - всегда горел огонь, Для многих - Ты был свет в оконце, Теперь у всех на сердце боль. Ты улетел от нас на небо, Туда где тихо и светло, Все это кажется - нелепо... И как поверить, что теперь Ты далеко. Всем кажется, что это только сон, Как будто это чья-то злая шутка, Сейчас перед глазами только Он, И не уходит этот сон не на минутку. Мы не забудем НИКОГДА тебя, Твою улыбку,смех,глаза и руки. Ты в нашем сердце будешь НАВСЕГДА!!! И в память о тебе текут лишь слезы..
დაბნელდა სივრცე, დაბნელდა ბინა, დამგლოვიარდნენ სახლის მინებიც. მე თეთრ კუბოში ჩუმად მეძინა, მოჰქონდათ ვარდი და გვირგვინები. ალბათ ჩემ სიკვდილს გრძნობდა სოფელიც (ვერ დავბრუნდები მე ბურუსიდან). მკვდარი ვიყავი და უგრძნობელი, ღია სამარე ჩემს გულს უცდიდა და ეცემოდნენ სადღაც წვიმები შორეულ ღრუბლის სანაპიროდან. კუბოსთან იდგნენ სერაფიმები და ღვთისმშობელი ჩემზე ტიროდა არც შორეული დების ლოცვები ჩემს გადარჩენას ხელს არ უწყობდა. მიმასვენებდნენ ანგელოზები და კუბოს ქრისტე წინ მიუძღოდა. ირგვლივ სიკვდილის ხელი მეხვია, რა მექნა, სულო, დაუცხრომელო! მსურდა სიბნელე რომ გამერღვია და კვლავ ქვეყნისთვის თვალი მომევლო. შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ, სადღაც წამიღეს ბნელი მკლავებით, მე წუხელ მოვკვდი, შუაღამეზე, როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკვლავები...
<strong style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'times new roman', times, serif; font-size: large; line-height: 25px; white-space: pre-wrap;">შენ უფლის ხატება და სათნო იყავ, ბევრმა ვერ შეგიცნო რა ნაზიც იყავ, რატომ დაგსაჯა ბოროტმა რისხვამ? რისთვის ანთხია პირიდან სისხლმა?! შენ ხომ სათუთი და მშვიდი იყავ, ლამაზი თვალწარბით, კაშკაშა მზისად, შენ ხომ უფლისგან დალოცვილ იყავ, ყველა ცრემლები მე შენთვის მინდა. ეხლა, მე მჯერა, უფალი გიცავს, თავის საყდარში შენ მოგცა ბინა, სუფრა გაგიწყო მიგიღო მისად, უკვე ვერავინ ვერ გნახავს მტირალს. უფლის ნებაა გვხედავდე ციდან, შენ ჩვენთანა ხარ, როგორაც წინათ, თუმც მენატრები, მე ვბედავ კითხვას, რატომ უფალო წაგვართვი ცივად? რომ წაიყვანე, მიიღე შვილად, თუკი სამყარო გადიქცა რისხვად, მაშინ ნათლის გზა დაუშვი ციდან. ვემშვიდობები მეგობარს მშვიდად? არა! მის პასუხს ნურავინ მკითხავ, როცა ეშმეკთან პირისპირ იყავ, სამშობლოს სული ინატრე წვიმად, ანგელოზები დაეშვა ციდან და მიგიყვანეს უფალთან წმინდად. ეშმაკის ფიქრებს გავაწნი სილას, დამენანები რომ იქ
...Ещё
<strong style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'times new roman', times, serif; font-size: large; line-height: 25px; white-space: pre-wrap;">შენ უფლის ხატება და სათნო იყავ, ბევრმა ვერ შეგიცნო რა ნაზიც იყავ, რატომ დაგსაჯა ბოროტმა რისხვამ? რისთვის ანთხია პირიდან სისხლმა?! შენ ხომ სათუთი და მშვიდი იყავ, ლამაზი თვალწარბით, კაშკაშა მზისად, შენ ხომ უფლისგან დალოცვილ იყავ, ყველა ცრემლები მე შენთვის მინდა. ეხლა, მე მჯერა, უფალი გიცავს, თავის საყდარში შენ მოგცა ბინა, სუფრა გაგიწყო მიგიღო მისად, უკვე ვერავინ ვერ გნახავს მტირალს. უფლის ნებაა გვხედავდე ციდან, შენ ჩვენთანა ხარ, როგორაც წინათ, თუმც მენატრები, მე ვბედავ კითხვას, რატომ უფალო წაგვართვი ცივად? რომ წაიყვანე, მიიღე შვილად, თუკი სამყარო გადიქცა რისხვად, მაშინ ნათლის გზა დაუშვი ციდან. ვემშვიდობები მეგობარს მშვიდად? არა! მის პასუხს ნურავინ მკითხავ, როცა ეშმეკთან პირისპირ იყავ, სამშობლოს სული ინატრე წვიმად, ანგელოზები დაეშვა ციდან და მიგიყვანეს უფალთან წმინდად. ეშმაკის ფიქრებს გავაწნი სილას, დამენანები რომ იქცე მიწად, მაგრამ უფალმა მიგიღო თბილად, გულში ჩაგიკრა, მიგიღო მისად. იქნებ, შენ თავად ხატება იყავ? ჩვენ გვენატრები, შენ კი ხარ მშვიდად, უფლის განგებავ მომეცი სიტყვა, ფრთიან ანგელოზს მიხედავ ღირსად.
Комментарии 15
male mec shentan viknebi ikaaaaaaaaaaaaaaa dzmaoooooooooo
ika dzalian mogvenatrebiii.......
chven shen sulze vloculobt kvela ika
მეც მეტყვიან მშვიდობითო, დამიქნევენ ხელს,
...Ещёჩამაწვენენ ცივ სამარეს, მიტირებენ ბევრს.
მოაყრიან ჩემ ცივ სხეულს, მშობელ მიწის მტვერს.
და მიქცევენ მოგონებად დაბადების დღეს.
ჩემ მკვდარ სხეულს შევავედრებ,ჩემ ზეციურ ღმერთს,
დედამიწავ გთხოვ მომხედე როგორც ძვირფას ძღვენს.
ნუ შეაჭმევ მაგ ბრმა მატლებს, ჩემს გაყინულ ძვლებს,
ხის ფესვები ჩამახუტე შევუერთდე ღმერთს.
ამიყვანოს ხის ფესვებმა დამანახოს მზე,
ხის ფოთლებად ვინავარდო,გავუღიმო ბედს.
დედაჩემი ჩემ საფლავზე, რომ დამაღვრის ცრემლს,
მე მაღლიდან ვუჩრდილავდე გაზაფხულის მზეს.
შემოდგომა შემომხედავს გამიყვითლებს ფერს,
გაცრეცილს და უსიცოცხლოს, მომაწყვეტავს ხეს.
შორს წამიღებს ავი ქარი სულ ამირევს გეზს,
ჩემი სატრფოს ფანჯრის რაფის შემაწმინდავს მტვერს.
და ძველ გრძნობებს მიმკვდარებულს გამიღვიძებს
მეც მეტყვიან მშვიდობითო, დამიქნევენ ხელს,
ჩამაწვენენ ცივ სამარეს, მიტირებენ ბევრს.
მოაყრიან ჩემ ცივ სხეულს, მშობელ მიწის მტვერს.
და მიქცევენ მოგონებად დაბადების დღეს.
ჩემ მკვდარ სხეულს შევავედრებ,ჩემ ზეციურ ღმერთს,
დედამიწავ გთხოვ მომხედე როგორც ძვირფას ძღვენს.
ნუ შეაჭმევ მაგ ბრმა მატლებს, ჩემს გაყინულ ძვლებს,
ხის ფესვები ჩამახუტე შევუერთდე ღმერთს.
ამიყვანოს ხის ფესვებმა დამანახოს მზე,
ხის ფოთლებად ვინავარდო,გავუღიმო ბედს.
დედაჩემი ჩემ საფლავზე, რომ დამაღვრის ცრემლს,
მე მაღლიდან ვუჩრდილავდე გაზაფხულის მზეს.
შემოდგომა შემომხედავს გამიყვითლებს ფერს,
გაცრეცილს და უსიცოცხლოს, მომაწყვეტავს ხეს.
შორს წამიღებს ავი ქარი სულ ამირევს გეზს,
ჩემი სატრფოს ფანჯრის რაფის შემაწმინდავს მტვერს.
და ძველ გრძნობებს მიმკვდარებულს გამიღვიძებს ბევრს,
დავავიწყდი თურმე სატრფოს ახლა უმღერს სხვებს,
წამიყვანე ჩემო ქარო თორემ ვყლაპავ ცრემლს,
პირველ კოცონს ჩამახუტე, იქნებ გავქრე მეც.
ამაყოლა, ამაგლიჯა ქარმა ფანჯრის მტვერს,
სატრფოს სუნი ამაყოლა, გულზე ვგრძნობ მის თმებს.
ჩემს ეზოში ჩამაფრინა ბაბო იყვანს ყველს,
ჩემს ოთახში სიჩუმეა ვეღარ ახწევს მზე.
დედა ხელით ცომსა ზელავს, თან აყოლებს ცრემლს,
მისი ბაგე წარმოსთქვავენ და წყევლიან ბედს.
მამა ქვევრში ყურძენს წურავს გამიხსენებს მეც,
ჩემს მაგივრად ჩემი ძამა, თონეს უნთებს ცეცხლს.
ჩემ დაიკოს სილამაზე, აურეკლავს მზეს,
რამდენ რამეს დავკლებივარ, გაუვლიათ წლებს,
ქარმა თავი ქვევრში მიკრა მამა მასხავს წვენს,
დღეში სამჯერ ქვევრს ურევენ მადუღებენ მეც.
ვაზის ცრემლებს შევუერთდი, აღარავღვრი ცრემლს,
აქეთ-იქით გადმიღებენ მიწმენდავენ ფერს.
აღარა ვგრძნობ მარტოობას, სახლში ვიდგავ ფესვს,
ქვევრში ნაზად ჩამარწიეს, დამეფარნენ ზედ.
დროდადრო გამიხსენებენ, მანახებენ მზეს,
დოქდადოქ ჩამომასხავენ, მწრუპავენ ყურძნის წვენს.
ორ-ორ ჭიქაზე თვრებიან, ლოცავენ მაღლა ღმერთს,
რა მათრობელა შექმნილა ყურძენი ამა წელს.
მათ სულში შევუჭიკჭიკებ, წარსულის ვუხსნი გზებს,
ძველ სხეულს დავალოცინებ, ვახსენებ მწარე წლებს,
ჩემ საფლავს ამომივლიან ღვინის მასხავენ წვენს,
სულ ია-ვარდად ამოვალ მივეფიცხები მზეს.
წრედია ჩემი ცხოვრება, მეც მოვგზაურობ ზედ,
სიკვდილის არა მჯერა და, ვენდობი მხოლოდ ღმერთს.
რაც არა ნახოთ, შეეხოთ, მიგრძენით ყველგან მე,
დღეს ვიყავ ადამიანი ხვალ იქნებ ვიყო ხე?
სანამ ცულს დამკრავ მახსენე, პირჯვალი მსახე ზედ,
სანამ ბუხარში შემაგდებ ჯერ მიმიკარი მკერდს,
შევიგრძნო მშობლის სურნელი, მივუახლოვდე ღმერთს,
მერე კი ცეცხლში შემაგდე გაგითბობ ბებერ ძვლებს.
რომ გადავიქცე ნაცრადა, მაბნიე ხისა ფესვს,
ისევ ხის ხორცში შევალ და მივეფიცხები მზეს.
ასე მანამდე ვიბორგებ სანამ არ ვნახავ ღმერთს,
Ты жил и радовался солнцу
В глазах - всегда горел огонь,
Для многих - Ты был свет в оконце,
Теперь у всех на сердце боль.
Ты улетел от нас на небо,
Туда где тихо и светло,
Все это кажется - нелепо...
И как поверить, что теперь Ты далеко.
Всем кажется, что это только сон,
Как будто это чья-то злая шутка,
Сейчас перед глазами только Он,
И не уходит этот сон не на минутку.
Мы не забудем НИКОГДА тебя,
Твою улыбку,смех,глаза и руки.
Ты в нашем сердце будешь НАВСЕГДА!!!
И в память о тебе текут лишь слезы..
დაბნელდა სივრცე, დაბნელდა ბინა,
დამგლოვიარდნენ სახლის მინებიც.
მე თეთრ კუბოში ჩუმად მეძინა,
მოჰქონდათ ვარდი და გვირგვინები.
ალბათ ჩემ სიკვდილს გრძნობდა სოფელიც
(ვერ დავბრუნდები მე ბურუსიდან).
მკვდარი ვიყავი და უგრძნობელი,
ღია სამარე ჩემს გულს უცდიდა
და ეცემოდნენ სადღაც წვიმები
შორეულ ღრუბლის სანაპიროდან.
კუბოსთან იდგნენ სერაფიმები
და ღვთისმშობელი ჩემზე ტიროდა
არც შორეული დების ლოცვები
ჩემს გადარჩენას ხელს არ უწყობდა.
მიმასვენებდნენ ანგელოზები
და კუბოს ქრისტე წინ მიუძღოდა.
ირგვლივ სიკვდილის ხელი მეხვია,
რა მექნა, სულო, დაუცხრომელო!
მსურდა სიბნელე რომ გამერღვია
და კვლავ ქვეყნისთვის თვალი მომევლო.
შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ,
სადღაც წამიღეს ბნელი მკლავებით,
მე წუხელ მოვკვდი, შუაღამეზე,
როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკვლავები...
<strong style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'times new roman', times, serif; font-size: large; line-height: 25px; white-space: pre-wrap;">შენ უფლის ხატება და სათნო იყავ, ბევრმა ვერ შეგიცნო რა ნაზიც იყავ, რატომ დაგსაჯა ბოროტმა რისხვამ? რისთვის ანთხია პირიდან სისხლმა?! შენ ხომ სათუთი და მშვიდი იყავ, ლამაზი თვალწარბით, კაშკაშა მზისად, შენ ხომ უფლისგან დალოცვილ იყავ, ყველა ცრემლები მე შენთვის მინდა. ეხლა, მე მჯერა, უფალი გიცავს, თავის საყდარში შენ მოგცა ბინა, სუფრა გაგიწყო მიგიღო მისად, უკვე ვერავინ ვერ გნახავს მტირალს. უფლის ნებაა გვხედავდე ციდან, შენ ჩვენთანა ხარ, როგორაც წინათ, თუმც მენატრები, მე ვბედავ კითხვას, რატომ უფალო წაგვართვი ცივად? რომ წაიყვანე, მიიღე შვილად, თუკი სამყარო გადიქცა რისხვად, მაშინ ნათლის გზა დაუშვი ციდან. ვემშვიდობები მეგობარს მშვიდად? არა! მის პასუხს ნურავინ მკითხავ, როცა ეშმეკთან პირისპირ იყავ, სამშობლოს სული ინატრე წვიმად, ანგელოზები დაეშვა ციდან და მიგიყვანეს უფალთან წმინდად. ეშმაკის ფიქრებს გავაწნი სილას, დამენანები რომ იქ
...Ещё<strong style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'times new roman', times, serif; font-size: large; line-height: 25px; white-space: pre-wrap;">შენ უფლის ხატება და სათნო იყავ, ბევრმა ვერ შეგიცნო რა ნაზიც იყავ, რატომ დაგსაჯა ბოროტმა რისხვამ? რისთვის ანთხია პირიდან სისხლმა?! შენ ხომ სათუთი და მშვიდი იყავ, ლამაზი თვალწარბით, კაშკაშა მზისად, შენ ხომ უფლისგან დალოცვილ იყავ, ყველა ცრემლები მე შენთვის მინდა. ეხლა, მე მჯერა, უფალი გიცავს, თავის საყდარში შენ მოგცა ბინა, სუფრა გაგიწყო მიგიღო მისად, უკვე ვერავინ ვერ გნახავს მტირალს. უფლის ნებაა გვხედავდე ციდან, შენ ჩვენთანა ხარ, როგორაც წინათ, თუმც მენატრები, მე ვბედავ კითხვას, რატომ უფალო წაგვართვი ცივად? რომ წაიყვანე, მიიღე შვილად, თუკი სამყარო გადიქცა რისხვად, მაშინ ნათლის გზა დაუშვი ციდან. ვემშვიდობები მეგობარს მშვიდად? არა! მის პასუხს ნურავინ მკითხავ, როცა ეშმეკთან პირისპირ იყავ, სამშობლოს სული ინატრე წვიმად, ანგელოზები დაეშვა ციდან და მიგიყვანეს უფალთან წმინდად. ეშმაკის ფიქრებს გავაწნი სილას, დამენანები რომ იქცე მიწად, მაგრამ უფალმა მიგიღო თბილად, გულში ჩაგიკრა, მიგიღო მისად. იქნებ, შენ თავად ხატება იყავ? ჩვენ გვენატრები, შენ კი ხარ მშვიდად, უფლის განგებავ მომეცი სიტყვა, ფრთიან ანგელოზს მიხედავ ღირსად.