Կյանքը նման է երազի, մի օր՝ հեքիաթ է, մի օր՝ մղձավանջ։

Ես իմ էությամբ հանգիստ մարդ եմ։Չեմ սիրում վիճել, անհիմն նեղացնել մարդկանց։
Համբերատար եմ ու հանդուրժող։
Երբեմն լռում եմ, երբեմն անտեսում, երբեմն կույր ձևանում և այլն։
Ես էլ կարող եմ գոռալ, վիրավորել, մեղադրել։ Բայց ես դա չեմ անում, որովհետև ես իմ լռությամբ ավելին եմ ասում, քան՝ խոսելով։
Այո՛, արհամարհել նշանակում է մի քանի քայլ առաջ լինել դիմացինից։
Եղել է դեպքեր, որ մարդիկ ինձ վիրավորել են ու ես չեմ պատասխանել։ Դրանից նրանք ավելի են կատաղել։
Չեմ ատում, նեղանում եմ...
Ինձ օգնում են արցունքներս...
Երևի դրանից հոգիս թեթևանում է։
Երեկ տնօրենս հարցրեց, թե ի՞նչն է մարդու թշնամին.
Ես արագ պատասխանեցի՝ լեզուն...
Նա լռեց, ապա ասաց.
-Դու ճիշտ ես. Սակայն քո պարագայում շտապողականությունը...
Ինչ արած, դա էլ իմ թերությունն է։
Ավելի լավ է մարդ լինելով լինեմ շտապող։ Քան մարդ լինելով հանդերձ ուրիշին ցավ պատճառեմ ՝ լեզվով։
Ես այդպիսին եմ ի՞նչ արած։
Ներել գիտեմ, սակայն ,ատել չգիտեմ...