Լի աշխարհում սով է տիրում,

Մարդկության մեջ ՄԱՐԴ տեսակի,
Էլ իրարից չեն տարբերվում,
Աղջիկ, տղա, ծնող, որդի։
Ստում, քծնում, դավաճանում,
Կեղծ ժպիտում են ում պատահի,
Երբ որ պետք է շողոքուրթում,
Խեղճ ձևանում թե հարկ լինի։
Ամեն տեղ խոսք է անարգի
Բարևում են, երբ շահ լինի,
Թե սովը գլուխ բարձրացնի,
Դառնում են գազան կատաղի։
Սով է՝ հոգու, սով է՝ խղճի,
Սով է՝ սիրո ու հարգանքի,
Սով է՝ մտքի արդարացի,
Սով է՝ անսուտ, անկեղծ լացի,
Սով է՝ բաժակ ու ճաշակի,
Սով է՝ մաքուր, բարի խոսքի,
Սով է՝ հոգով հարազատի,
Սով է՝ մարդու ՄԱՐԴ տեսակի...
Սո՜վ է, սո՜վ է շատ սաստկալի,
Սո՛վ ապրողին Աստված հասնի՛։