Предыдущая публикация
ІШОЎ КОЦЯ ПА БАЛОЦЕ
Раслі ў маці кошкі кацяняткі-блізняткі –Мяўка і Коця. Мяўка ўвесь час гарнулася да мамы, і калі тая адлучалася ў сад ці агарод, плаксіва мяўкала. Мама яе вельмі любіла. Коця ж быў зусім іншым: вяртун, неслух. Іншы раз прападзе недзе, ходзіць маці, мяўкае-гукае.
Вось і ў гэты раз: выйшаў Коця за хлеў, а там – трава, кветкі. Адна з іх - жывая. Такая прыгожая!
-Ты што, жывая кветка?
-Не, я – матылёк.
-Ды я цябе раней не бачыў. Ты тут жывеш?
-Не, я ўсюды жыву.
-Як гэта – усюды? А дзе начуеш?—цікавасць разабрала Коцю.
-Таксама ўсюды. Калі цёпла, сплю на любым лісточку, калі холадна – пад лісточкам. А днём лятаю, п’ю сок з кветак і гуляю. Хочаш са мной пагуляць?
-Хачу.
-Дык бяжы за мной! – матылёк лёгенька пырхнуў, пераляцеў на другую кветку. Коця – за ім.
Бег Коця і не заўважыў, як аказаўся ў балоце. А там трава высокая, густая. Цяжка прабіцца.
Шам-шам, шам-шам…Глянуў уверх, а там – кветкі, на адной з іх – нехта з крыльцамі.
-Ты хто?
-Пчала.
-А што тут робіш?
-Нектар збіраю.
-А навошта ён табе?
-З гэтага соку мёд раблю.
-А што гэта такое? Для чаго ён? Я яго не бачу.
-Я тут не жыву. Жыву ў вуллі, так называецца мая хата, там мая вялікая сям”я. У мяне
шмат сясцёр. Усе мы лётаем па кветках, збіраем сок і робім з яго мёд. Гэта такая густая
смачная ежа.
Коця хацеў яшчэ спытаць пра нешта, але пчолка заспяшалася:
-Прабач. Мне яшчэ трэба абляцець шмат кветак, каб напоўніць брушка гэтым сокам,--
узнялася і паляцела.
Коцік пайшоў далей. Шам-шам, шам-шам…Раптам у траве паказалася нешта шэрае, лупатае. Коця аж жахнуўся:
-Ты хто?
-Жаба.
-А што тут робіш?
-Жыву тут.
-Дзе твая хата?
-Вось побач – лужына, я там жыву, а вунь – купіна, я там грэюся на сонцы, а тут, у траве, абедаю. Хочаш есці?
-Хачу.
-Ну, дык зараз будзем абедаць.
Тут загудзеў жук. Жаба спрытна падскочыла, з рота выкінула доўгі язык і схапіла жука.
-Вось, калі ласка, частуйся.
-Ой-ёй! Я такога не ем.
-То пачакай, – і ўміг схапіла муху. – Бяры еш.
-Я і мух не ем.
-Тады, як хочаш.
Жаба з’ела жука і муху і паскакала ў траву. А Коця – за ёй.
Шам-шам, шам-шам…Перад ім адкрылася лужына. Туды скочыла жаба. А каля самай вады варушыўся нейкі каменьчык.Увесь пакручасты. З-пад яго выглядаў краёчак галавы, на галаве два маленькія вусікі, на іх – вочкі.
-Ты хто? – здзівіўся Коця.
-Балацянік.
-А як ты ўлез у каменьчык?
-Гэта не каменьчык. Гэта – ракавіна, мая хатка.Я ў ёй жыву, і ніколі не пакідаю.
-І калі есці ідзеш, таксама не пакідаеш?
-Навошта ж, калі ежа тут, на месцы. Травы ды водарасцяў колькі хочаш маецца.
Балацянік моўчкі выцягнуўся ўсім цельцам разам з ракавінкай – раз, другі, трэці і знік у вадзе.А з другога боку лужыны нейкі згорблены звер спрытна завіхаўся каля вялікага дрэва, грыз кару. Раптам ён павярнуўся, бултыхнуўшы хвастом, на якім віднеліся лускавінкі, падобныя да тых, што Коця бачыў у рыбак, якіх мама разоў колькі аднекуль прыносіла дадому. Коця спалохаўся.
-Дзядзечка, ты хто?
-Бабёр. А ты?
-Коцік.
-Я такіх звяроў не ведаю.
-Мая мама кошка. Мы жывем у людзей.А зараз я трапіў сюды – заблудзіўся. І стаміўся.
-І есці хочаш?
-Хачу.
Бабёр падплыў да берага, узяў некалькі лазовых галінак і працягнуў:
-Вось, калі ласка, еш.
-Я галля не ем.
-Дык хадзем да маёй хаты, там я табе рыбку злаўлю.
Бабёр пайшоў, топчучы траву.За ім слалася змятая паласа. Потым спыніўся, і Коця ўбачыў на краю вады вялікую кучу ламачча.
-Вось мая хата.Адзін паверх у вадзе, другі – на паверхні. Пажыві ў мяне, месца хапае.
-Не, дзядзечка бабёр, я да мамы хачу. Адвядзі мяне дадому.
-Але я не ведаю, дзе ты жывеш, – падумаў , памудрыў і дадаў:
-Аднак, пачакай. Тут блізка жыве драч. Ён гэта балота сто разоў аббегаў ды і за балотам шмат што бачыў.І ён паклікаў:
-Драч! Хадзі сюды, справа ёсць!
Шам-шам,шам-шам, – і з травы вынырнула невялікая рабая птушка.
-Дзер-дзер!Чаго, бабёр, клікаў?
-Ды вось коцік малы заблудзіўся,не ведае, як дадому патрапіць.Мо бачыў, дзе тут блізка каты жывуць?
-Тут, каля балота, на агародзе, бачыў, часта гуляла кошка з двума малымі…
-Гэта мы з мамай! - усклікнуў Коця.
-Але як дабрацца да краю балота? - працягваў драч. – Трава высокая, густая, я ледзь
прабіраюся, а гэты малеча – як?
-Ну, дык давай дапаможам: ты, драч, спераду паказвай кірунак, я – за табой буду таптаць
траву, а малы – за мной.
Так і зрабілі. Шам-шам, шам-шам, – шамацела трава.За бабром клалася паласа, і Коці так лёгка было ісці.
Скончылася балота, і Коця ўбачыў агарод, хлеў, сад.
-Ой дзякуй вам, добрыя дзядзечкі! – вырвалася ў Коці ад душы.
-Бывай, малы, больш не губляйся, – парадзіў бабёр.
А насустрач, мяўкаючы-плачучы, бегла кошка-мама.
-Прабач, мамачка, я буду заўсёды цябе слухацца і больш не заблуджуся.
І мама не сварылася, а нават пацалавала свайго непаслухмянага сыночка.
Следующая публикация
Нет комментариев