Մի վարպետ նստած իր հոգսը թողած կարկատում էր նա սրտեր պատռված։
Երբ մի օր հանկարծ, խեղձը զայրացած թիկնեց աթոռին՝ մնաց քարացած։
Տեսավ մի մեծ սիրտ, դատարկ, անարյուն
Վերցրեց կոպիտ դրեց մի անկյուն ինչեր կար գրված սառեցված սրտում վարպետը լուռ եր նա էլ չեր խոսում։
Երբ մի առավոտ ինչպես ամեն օր, Ծերուկը զարդնեց շատ արտասովոր։
Փնտրում եր սիրտը, բայց էլ չեր գտնում; այն մոռացել եր փոքրիկ անկյունում։
Նա չեր ճանաչում իր մեծ սիրտը հին, որ կարկատել էր շատ սրտեր անգին։
Մի օր էլ հանկարծ, նա հիվանդացավ վերջին շունչ քաշեց, ու շատ բարկացավ։
Եվ գործը թողած, աչքերը թրջած իր սիրտը գրկեց ու մի խոսք ասած։
Եթե գեթ մի օր, և գեթ մի անգամ իմ սիրտը կարեն, հոգիս ետ կգա։
Սպասեց ծերուկը, բայց ոչ ոք չկար, գրկեց իր սիիտը, ու