Калі жыццё здавалася бясконцым
І нас вясёлка клікала на неба,
Калі кахалі мы настолькі моцна,
Што ведалі пра ўсё глухія вербы,
Тады было зусім няўцям з табою
Пра хуткаплыннасць часу і кахання.
Як позна вучымся ісці з мальбою
Да неба, каб прадоўжыцца спатканню
З жыццём, прыродай, што вакол буяе,
З той хатай бацькавай і росным лугам,
Дзе туманы над рэчкай нас чакаюць,
Нагадваючы – ўсё ідзе па кругу.
Няхай ідзе, і нехта па вясёлцы
На воблака ўзбярэцца залатое,
І будзе, як і мы, лічыць бясконцым
Жыццё, наўздзіў такое дарагое.