Գիտե՞ս, էնքան դժվար ա ամեն գիշեր պառկել քնելու, ու մեռնել քեզ զանգելու ցանկությունից,համարդ հավաքել հազար անգամ, բայց դողալ վախից, ջնջել, հեռախոսը շպրտել մի տեղ, որ չտեսնես, ու նորից չցանկանաս զանգել,ատամներով բռնել բարձը, որ տանեցիները չլսեն ձայնդ, չլսեն ու չիմանան, որ էլի լացում ես... որ էլի թուլացել ես..Գիտե՞ս էնքան դժվարա, քեզնից ոչմի տեղեկություն չունենալ, չիմանալ, ու՞ր ես գնում, ի՞նչ ես անում, ու՞մ հետ ես... նայել քեզ ուղղակի նկարներով, էկրանից այն կողմ... ցանկանալ, բայց չկարողանալ գրկել, երազել, բայց չտեսնել, խելագարվել, բայց շարունակել կարոտել...
Գիտե՞ս, դժվարա ապրելը , երբ որ ուրախությունդ էլ լիարժեք չի, երբ որ ժպիտդ արդեն նկարած ա, երբ որ աչքերդ էլ չեն փայլում, երբ որ արժեզրկված ա