Կա կանանց մի յուրահատուկ տեսակ, որոնց անգամ 20 տարվա բաժանումից հետո լեզուդ չի պտտվում ասել նախկին. նրանց մոտ վերադառնում ես` անկախ ժամանակից ու հեռավորությունից։ Եթե ոչ ֆիզիկապես, ապա մտովի` հաստատ։ Կհիվանդանաս նրանով, կփնտրես հիշողությանդ մեջ ու սոց. ցանցերում, կհավաքես արդեն գոյություն չունեցող համարը, կփնտրես նրա դիմագծերը հաջորդների մեջ, ու չես գտնի. նման կանայք տղամարդու կյանքում մի անգամ են պատահում, ու եթե բաց ես թողել, փոխարինող չի լինի։
Այդպիսիներին են անվանում միակ։ Քանի որ նրանց հետ ես ապրում միլիոնավոր, Մարիանյան իջվածքի պես խորը, հույզեր։ Կարող ես ամուսնանալ, ընտանիք կազմել, բայց նրա մասին հիշողությունները միշտ պողպատե ասեղի նման խրվելու են սրտիդ մեջ։ Նման կանայք սրտին` սատանա
... Չեխովն էր կարծեմ ասում, չկան լավ ու վատ մարդիկ, չկան բարի ու չար մարդիկ: Կան մարդիկ, ովքեր <<քոնն են>> ու նրանք, ովքեր պարզապես <<քոնը չեն>>: Նրանք ովքեր քոնն են, անկախ նրանից գեղեցիկ են , թե տգեղ, հարուստ , թե աղքատ, խելացի , թե անխելք, միշտ գրավում են քեզ, նրանց հետ դու դառնում ես ավելի մեղմ, ավելի հանգիստ, քեզ ապահով ես զգում նրանց ներկայությամբ, իսկ նրանք, ովքեր <<քոնը չեն>>, կարող են բարկացնել քեզ իրենց՝ անգամ մեկ բառով:
Ու կարիք չկա մարդկանց մեղադրելու քո հանդեպ վերաբերմունքի համար, որովհետև միգուցե դու էլ ինչ որ մեկի համար <<իրենն ես>>, իսկ ինչ որ մեկի համար՝ ոչ...
ஜ ════════ 𝓑𝓵𝓪𝓬𝓴 𝔂𝓮𝓪𝓻 ═════════ ஜ