Ես սովորեցի ապրել ուրիշ տան մեջ, ուրիշ նիստ ու կացով։
Սովորեցի արթնանալ ուրիշ սենյակում, կարոտելով իմ փոքրիկ, բայց հարմարավետ սենյակը։
Սովորեցի երբեմն նեղացած քնել այդ սենյակում, բայց արդեն մի քիչ այլ կերպ, որովհետև մայրս չեկավ, ու չ՜ստիպեց, որ դուռը բաց անեմ։
Մենակ չմնամ...
Սովորեցի կամակորություններ չանել,ավելի հասուն դարձա, ու սովորեցի` կարոտել
Կարոտում եմ ...քեզ , մա՜մ, պապային ու բոլորիդ։
Կարոտում եմ մեր մանկության վեճերը եղբայրս,։
Սովորեցի լռել հաճախ, անգամ երբ ճիշտ եմ։
Սովորեցի մաքրել տունը քո այդքան սովորեցրած ձևով մա՜մ։
Բայց արդեն ուրիշ տուն, այլ ոչ իմ մանկության բնակարանը։ Սովորեցի պատրաստել ավելի համեղ, ու ավելի արագ.. հիշում էս որքան էիք կատակում իմ վատ պատրաստելու համար պա
Ամենակարևոր բաները մեզ ոչ ոք չսովորեցրեց։ Առաջին դասարանում անցանք այբուբենը, դա հետո էլ կսովորեինք։
Հետո թվաբանության դասատուն մեզ անգիր անել տվեց բազմապատկման աղյուսակը ... երբ կյանքում մենք անընդհատ բաժանվելու էինք՝ մեր մտերիմներից, մեր հույսերից, մեր ապրած տարիներից ....
Սովորեցրին հին ու նոր ժամանակների պատմություններ, որ ի՞նչ ...
... Եվ ոչ ոք չսովորեցրեց ինչպես հասկանալ կողքինի տխրությունը, ինչպես լսել լռությունը, ինչպես տառապել ... արժանապատվությամբ։
Թողեցին, որ այդ ամենը սովորենք ինքնակրթությամբ՝ ինչպես ասում են։
... Իսկ ավելի մարդավարի ասած՝ մեր սրտերի վրա ստացած վերքերով պիտի սովորեինք ամենակարևոր բաները։
Իսկ վերքերից սպիներ են մնում
Այն ինչ սովորեցի դպրոցում, «ինձ պետք եկավ միայն նամակ գրելու և խանութում առևտուր անելու համար», այն ինչ սովորեցի «փողոցում» ինձ պետք եկավ կյանքում ապրելու համար...
Դպրոցում սովորեցի փող հաշվել, «փողոցում» սովորեցի փող աշխատել, դպրոցում սովորեցի ժամը ճիշտ ասել, «փողոցում» սովորեցի ժամանակը գնահատել, դպրոցում սովորեցի հարգել մարդկանց, «փողոցում» սովորեցի հարգել ինքս ինձ:
Դպրոցում սովորեցի ամեն ինչ, իսկ «փողոցում» սովորեցի ապրել...
Ընկա ու բարձրացա, կորցրեցի ու գտա, պատերազմեցի, պայքարեցի, պարտվեցի ու հաղթեցի, և ի վերջո ապրել սովորեցի:
Սովորեցի փողի վրա չդողալ, ծնկելուց հետո չսողալ, ցավից հետո չգոռալ, կորցնելուց հետո չխելագարվել, թիկունքից չհարվածել, խոսքը չշահարկել, արարքի վրա միավորներ չհավա