Մենք սկսում ենք հիասթափվել, քանի որ չափից ավելի ենք սպասում։ Բայց կա մի ճշմարտություն. երբ չես սպասում` գալիս են, տալիս են, երբ չես սպասում` լինում է։ Մենք հիասթափվում ենք, որովհետև մեզ թվում է , որ մեկի համար մենք չափից ավելի ենք, քան իրականում կանք։ Մենք հիասթափվում ենք ինքներս մեզնից, երբ հասկանում ենք , որ սխալվել ենք ուրիշի կյանքում մեր կարևորության չափի հարցում։ Ու որովհետև կարևորներին խոսքով չեն ապտակում։ Կարևորներին չեն համեմատում համեմատաբար անկարևորների հետ։ Կարևորներին սկսում են հասկանալ , երբ հասկանում են, որ կարևոր են։
Գիտե՞ս, որ 10 օրից ավելի առանց ամենակարևոր մարդկանց դիմանալ չի լինում։ Եթե անտարբերությունը հատում է այդ սահմանը` կարևորը կորցնում է իր կարևորությունը։ Բայց դրա