მა, ახლა (როგორც უმეტესად) მარტო ვარ, ღამე -
ტკივილს უკბილო მოხუცივით (ღრძილებით) ღეჭავს...
და როცა გვერდით ოთახებში სურვილებს ჭამენ
კედლები, უფრო მეპარება იმაში ეჭვი,
რომ ცა (ჩვენს ზემოთ) აღარ არის ღრუბლებით სავსე
და თითქოს ღია ფანჯარასთან ვიღაცა ყვირის...
გათენებამდე (იატაკზე) ვაგდივარ - ასე,
დილით კი - მკვდარი ვარსკვლავებით მევსება პირი.
ეს სიზმარია... ცხადში დღეებს (ვილაპარაკოთ -
ჩუმად) სუნი აქვთ (ილუზია) ქრიზანთემების...
და დედამიწა, ერთი დიდი, რა ვთქვათ - ბარაკი,
მთქნარებით ხვდება მორიგ დილას. დღესაც ევნება
იესო ჯვარზე და ეს ხალხიც ისევ მთელი ხმით
(ვის ახსოვს - ქრისტე) იღრიალებს ბარაბას - ერთხმად!
მე წაგიკითხავ, მა, მეგობრის - "ადოლფ ეიხმანს"
და პოეზიას ემსხვერპლება სიჩ
როცა დაუბრუნდებით ძველ სიყვარულს,
იმ შთაგონებით, რომ განსაკუთრებული ამბები არასდროს მთავრდება,
ნუ დასვამთ კითხვებს შეწყვეტილ ლოცვაზე
და უთქვენოდ გატარებულ წლებზე,
სისულელეა რამე იკითხო,
როცა ბრუნდები...
სისულელეა ამდენად მიამიტი იყო...
მაშინ როცა, შეგიძლიათ დაუბრუნდეთ ძველ ქალაქებს,
ძველ მეგობრებს,
ძველ წიგნებს...
მაგრამ სისულელეა დაუბრუნდეთ ძველ სიყვარულს...როცა დაუბრუნდებით ძველ სიყვარულს,
იმ ილუზიით, რომ იგი უცდის თქვენს დაბრუნებას,
ნუ იქნებით ასეთი რისკიანი -
ნუ ჩახედავთ თამამად თვალებში,
ნუ ჩახედავთ დიდი ხნით თვალებში,
როგორც ადრე უყურებდით ხოლმე,
რადგან აუცილებლად დაგწყდებათ გული,
როცა მათში ვეღარაფრის წაკითხვას შეძლებთ...როცა დაუბრუნდებით ძველ სიყვარულს,
იმის იმედით, რომ ''სიყვარული მ