Кеше Хожели Нокис жонелиси бойынша маршруткага миндим.

Жумыс бойынша азангы уакыт шыгыуыма туура келди. Маршрутка иши таза жууылган адамнын зейнин ашады. Жолда кетип барстырмыз бас бармагын жаксы деген белги берип киятыр. Кызыгыушанлыгым тутып неге ондай етип атырганын сорадым. Жолда Гай хызметкерлери жок екенин айтып киятырман деди.
Соныннан гап алысып кеттик. Хамменин бала шагасы бар карындас айдап журген машинамыз кисиники , бала шагагада бир нарсе апармасак уйде женген киргизбейди го деди. 35 жылдан берли шофёрлык касип пенен казан кайтаман. Жанымдагы касиплеслерде мендей адамлар бир сом деп жургенлер. Олардын басына ис тусиуин калемеймен. Жолда гай турса белги беремен деп созин кулип жуумаклады.
Усы инсанда инсаныйлык пазыйлетты кордим. Хеш кимнин басына ис тусиуин калемеймен деген сози кун бойы ойландырды. Усындай жаксы адамлар бар болганы ушын да дунья турган шыгар.
Кулим шырай берген бул ага аты Базарбай екен. Жолда баратырып созлеримиз жуумакланар емес. Дуньянын жаксылык нуры журегине тургандай сезилди.
Бир биримизге кол берип жардемлессек алмайтын тауымыз жок екенин апыуайы касип ийеси анлатып жиберди.
(Кун даптеринен)