Միակ թռչունը, որը համարձակվում է կտցել արծվին, դա ագռավն է: Նա նստում է նրա մեջքին և կտցում արծվի վիզը: Սակայն, արծիվը չի արձագանքում և չի պայքարում նրա դեմ, ավելին` ոչ իր ժամանակը և ոչ էլ էներգիան չի վատնում ագռավի վրա: Արծիվը տարածում է իր թևերը և սկսում ճախրել երկնքում, որքան հնարավոր է բարձր: Եվ որքան բարձր է նրա թռիչքը դառնում, այնքան ավելի դժվար է դառնում ագռավի համար շնչելը, այդ իսկ պատճառով, թթվածնի պակասից նա վայր է ընկնում: Այդպես էլ ուժեղ և խելացի մարդիկ են վարվում, արհամարհելով ճղճիմ հոգիների կտցահարումը, էլ ավելի են մոտենում Աստծուն և զորանում, կտցահարողներին հանձնելով Աստծո դատին...