Хушо, гар андар ин дунё хама фурсат дуъо хонем,

Вузӯъ бигрифта ҳар гоҳе ба зикраш Вазуҳо хонем.
Пур аз нӯр асту ҳам панд аст, каломаш Ёсину Тоҳо,
Ба дил равшан шавад имон, чу оёташ Нисо хонем.
Ҳаром шуд гулхани нораш ба ҳар хонандаи Куръон,
Чи хуш аз ибтидои умр , варо то интиҳо хонем .
Бигардем шомили раҳмат, зи сӯи кирдигори хеш,
Хама ҳамду санояшро ба ҳоли илтиҷо хонем.
Бувад ҳафт осмону даҳр, муқаррар таҳти фармонаш,
Варо бо номи Ар раҳмон ва ло арш иставо, хонем.
Ба зикри Аҳмади маҳбуб (с) ду қисмат кардани моҳаш,
Ва хам бар дасти Мусояш, бишуд мораш асо хонем
Баровард Сомро аз хок, ба назди ҳазрати Исо(а).
Зи ҳамди Солеҳаш(а) бинмуд зи санг уштур ато хонем.
Сипар бодо мусалмонро зи тири соҳиру шайтон,
Шавад малҳам ба ҳар дарде ,ки аз баҳри шифо хонем.
Факат роҳи наҷот моро, руҷӯъ бар сӯйи Раҳмон аст,
Ва гар саъйи биҳишт моро, ҳадис аз Мустафо(с) хонем.
Беҳ аз ҳар рақсу репҳое , ки пур аз фосиқу фисқ аст,
Масал аз таърихул ҳикмат, Қасас ул анбиё хонем.
Такаббур хислати хом аст ба мо, эй хокиёни даҳр,
Хушо боре, гадоро шоҳ ва хешро чун гадо хонем.
Бувад ҳайфи ҳамон умре, ки бар боди хатоҳо рафт,
Ақал то охирин фурсат , шаҳодат бар Худо, хонем.
Чу шеъри Ғезанӣ оне , ки пур аз ишқу зебоӣ,
Зи оне, ки пур аз ҳамду дур аз зуҳду риё, хонем