Դատաստանի օրն երբ հասնի
Հիսուս Տերս ինձ կհարցնի։
Այդ արեվկող ու լուսավոր
Գլխիդ ծածկը, որ ունեիր,
Դու Ինձ համար սենյակ ունեիր?
Արդյոք անտուն-անօթեվան զավակներիս
Ներս թողեցիր ու տվեցիր դու օթևան?
Երբ որ հացիտ տաշտն օրհնեցի,
Կարասներտ յուղով լցրի,
Այգիտ-արտդ երբ օրհնեցի,
Մառաններդ բերքով լցրի,
Դրանցից Ինձ բաժին տվիր?
Արդյոք սոված իմ զավակին,
Որ կարոտ էր օրվա հացինԿերակրեցիր?
Թե աչքերտ ու ականջներտ լուռ փակեցիր?
Այդքան շքեղ ու թանկագին այդ մեքենան որ քեզ տվի,
Իմ շնորհքով, որ անփորձանք դու քշեցիր,
Զավակներիդ ու թոռներիտ ծառայեցիր,
Ինձ համար դու տեղ պահեցիր?
Ծեր քրոջս կամ եղբորս նկատեցիր ցրտին կանգնած?
Դե գլուխտ դու շրջեցիր, ասիր'
Կհասնի իրանց Աստված։
Եթե Աստծու խոսքը գիտեմ,
Այնժամ պիտի որ ամաչեմ,
Ու գլուխս պիտի կախեմ։
Արդարացում ես չգտնեմ։
Հիսուսն ասաց զավակներիս մեկին արիք,
Ծառայություն Ինձ արեցիք,
Զավակներս մերկ էին սոված,
Ու դուք նրան հաց տվեցիք- հագցրեցիք,
Ծառայություն Ինձ արեցիք։
Ու գրվել է այդ ամենը գրքերի մեջ,
Հենց այս պահի այս վարկյանի,
Դատաստանի օրվա համար։
Քանի ունենք դեռ ժամանակ,
Ապրենք Տիրոջ փառքի համար,
Ոչ լոկ խոսքով այլ գործերով։
Ու երբ որ գա օրը հասնի,
Հիսուս Տերս մեզ ընդունի,
Ի