Бир киши ҳикоя қилиб беради: "Дўстимнинг аёли ҳомиласи етти ойлик бўлганида кўзи ёриди. Бир неча кун ўтар-ўтмас бола вафот этди. Уни кўмиш учун отасига бердилар. Бирга машинага ўтириб, қабристонга йўл олдик. Дўстим вафот этган ўғлини қўйнига олиб, унга қараб ўтирар эди. Бу ҳолат менга жуда ҳам таъсир қилди, лекин ўзимни босдим.
Йўл бурилиб, қуёш нури рўпарамиздан туша бошлади. Шунда ота кутилмаган бир иш қилди. Бошидан ғутрасини* ечиб, ўғлига қуёшнинг иссиғи тушмаслиги учун унинг устига тутди. Ё, Аллоҳ! Ота ўғли вафот этганини унутиб қўйганди!
Отанинг миттигина ўғлига бўлган раҳматидан ўзимни тия олмай, икки кўзимдан ёш қуйилиб, йиғлаб юбордим. Ана шундагина
"Роббим, улар мени кичикликда