Լուսաբացին, երբ աստղերն են ճմլկոտում
Բարդիները մթան փեշերն են համբուրում,
Հեքիաթային լռությունն է մեկը կոտրում
Չի համբերում։
Շողն արևի խտուտ տվեց աչքս հանկարծ
Ու ժպտալով աստվածային լույսն իր ցանեց,
Վառարանում կրակը սուրբ, վաղուց հանգած
Հոգոց հանեց....
Լուսաբացին կարոտանքն է ինձ հեղեղում,
Գալիքները հույս են ցողում իմ այտերին
Ու ամպերն են ավետաբեր ոսկի տեղում,
Մութ հանդերին։
Լուսաբացին, երբ աստղերն են ճմլկոտում
Արևն արդեն սարի շուրթերն է համբուրում,
Ողջունում եմ , արևածագն այս անկոտրում
Ու...համբերում....Հովհաննիսյան Ալիսա