ՀՈԳՈՒ ԿԱՐՈՏ

Մայրամուտ, երկինքն է մթնում, Դալկահար քամին,կյանքի օրերի պես, Ծառերից,տերևն է պոկում,նետում ցած, Դողում է ծառը,քամուց վախեցած; Դողում է այրը,տարիքը առած, Ով դու ծերությու~ն,սիրտս ես սողոսկել, ՈՒ նայում է թափվող տերևին, Նայում է տխուր,իր մայրամուտին; Մի ակնթարթ է,աշխարհում կյանքը, Աշխարհը թողած,ու կյանքը թողած, Հեռանում են,կյանքից դառնացած, Կարծես չեն էլ եղել, աշխարհում ներկա; ՈՒ փակեց այրը,աչքի կոպերը, Հիշեց կյանքի ջահել օրերը, Երկու կաթիլ չորացած արցունք, Գլորվեցին այտերից,ընկան ցած; Ասում են,երբ ծերություն է գալիս այցի, Մարդը դառնում է,աշնան մի տերև, Սպասում է նա,իր մայրամուտին, Թե երբ է քամին,իրեն տանում աշխարհից;

Մարդիկ ապրում են տարբեր իմաստով, Մեկը ապրելով,գոյատևելով: Մյուսը իր կյանքի օրը մաշելով, Մեկը ծախսելով, գումար դիզելով, Մյուսը պայքարով սև հաց գնելով: Մարդիկ սիրում են տարբեր իմաստով, Մեկը սիրելով ու նվիրվելով, Մյուսը գրպանը լիքը պահելով, Մարդիկ հարգում են տարբեր իմաստով, Մեկը անունդ ու քեզ է հարգում, Մյուսը հարգում է քո շահից կախվում ....

Հանդիպեցին կարոտ - թախիծ, Իրար նայեցին զարմացած, Քույրեր էին, բայց շուտվանից՝ Իրարից ջոկ ու հեռացած: Թախիծն արդեն ծերացել էր, Կնճռոտվել էր դեմքը նրա, Կարոտը ջահելացել էր Ու ժպիտ կար դեմքի վրա: Կանգ առան: Գրկեցին իրար, Անցյալ-ապառնի հիշեցին, Խոսեց կարոտն ուրախ-ուրախ, Թախծի աչքերը լցվեցին: Որոշեցին չբաժանվել Ու ապրել մի կնոջ սրտում... ...Ամեն գիշեր զույգ խաժ աչքեր՝ Համ թախծու՜մ են, համ՝ կարոտու՜մ...

...Մարդու բնավորության մեջ երեք ոսկե հատկություններ կան․ Համբերությունը, չափի զգացումն ու լռելու ունակությունը։ Երբեմն կյանքում սրանք ավելի շատ են օգտակար լինում Քան խելքը, տաղանդն ու գեղեցկությունը․..

Որդուս Սիրո դառնություն բոլորն են տեսել, Շատերն են իրենց բախտից դժգոհել, Գոհ եղի՛ր, տղաս,ինչ էլ որ ունես, Մի՛ դժգոհիր դու ու բավ է տրտմես: Մենակ ծաղիկն էլ է սեր երազում, Բայց ի՞նչ անի,երբ քար է իր կողքին , Լացող ուռենին փարվող է ուզում, Բայց ի՛նքն է փարվում գետի եզերքին: Տանդ մեջ վառվող մոմին դու նայիր, Ուրիշի ջահը տանդ լույս չի՛ տա, Երբ օրդ պայծառ լույսով պարուրվի, Մոմդ լավ պահի՛ր,այն քեզ պետք կգա:

Մի օր ամեն ինչ ավարտվելու է, սերը... սպասումը... երազանքները... խոստումները... տառապանքները... ու հետո... կյանքը Մի օր բոլորը քեզ լքելու են... ու կյանքը քեզ կսովորեցնի հաշտվել մենության հետ: Սիրուց մնալու են հուշեր, դու էլ ոչ ոքի և ոչնչի չես սպասելու, խոստումները՝ դրանք ավազի վրա կառուցված տնակներ են, որ չեն դիմանալու կյանքի փորձությանը, երազանքներդ մնալու են հեռվում, դու այդպես էլ չես զգալու ուրախության այն զգացումը որից շունչդ կտրվելու էր: Տառապանքները ծնվում են սիրուց, երազներից, սպասումներից ու կարոտներից, եթե դրանք էլ չկան հոգին կորցնում է զգալու խելահեղ զգացումը... Կյանքը դառնում է սովորական... անգույն... դատարկ... ու այն լցնելու էլ ոչինչ չկա.. ամեն ինչ մարել է... այսպիսին է կյանքը: Ոչինչ ու ոչ ոք էլ ետ չի գալու..

Ախ՝ այդ հուշերը... ի՞նչ են անում նրանք մարդկանց հետ, տանում են հեռուն, տալիս անբացատրելի զգացումներ... Դու այստեղ ես, իսկ հոգիտ սավառնում է անցյալի մոխիրների մեջ, որնում անթեղված կրակներ, որոնք այլևս չկան, մնացել են միայն կայծեր, որոնք թափառող աստղերի նման անցյալի աշխհարում առկայծում են ու մարում: Հուշեր գույներ ունեն, արևի պես այրող, աշնան նման դալուկ, ձռան պես սառը... Միայն դու գիտես թե ինչպիսին են նրանք, դրանք քո նկարած գույներ են... չէ ո՞ր նկարիչը դու ես: Դու նկարում ես հիմա, իսկ անցյալը հետո գույներ է տալիս անըմբռնելի, անիրական ու երբեմն ցավագին...

Ես չկանչեցի

ԱՆՑԱԾ ՍԵՐ Ես վախենում էի, որ կզարթնես դարձյալ, Զարթնող այս գարնան հետ կգա՜ս նորից, Որ մոռացման ձյունս կհալհլի դանդաղ, Եվ դու, ձնծաղկի պես, կելնե՜ս հողից: Ես վախենում էի, որ բաց լուսամուտից Բույրի, արևի հետ կշողաս նե՜րս, Կդառնաս կանչ, կարոտ, ինձ կհանե՛ս տնից, Եվ իմ շնչած օդի՜ն կշաղախվես: Ես վախենում էի: Այս ինչ լա՜վ է չեկար, Չզարթնեցրիր սիրտս... Քնի՜ նա թող. Նա այս գարնանն ինձ հետ այնպես հա՜շտ է, խոնարհ, Այնպես մանո՜ւկ է նա, այնպես լսո՜ղ...

Երազով ես ինձ այցելում, Իսկ երազը փշուր է միշտ, Նա չի հայտնում ժամն իր գալու Եվ չի նշում վայրկյանը ճիշտ: Հույս չեմ կապում երազներին, Ո՜վ իմանա, կամքով բարի Կհայտնվես այսօր կրկին, ԹԵ սպասեմ մի ողջ տարի: Ես երազն եմ օրհնում սրտանց, Բայց իմ հույսը դու մի մարի, Հազար անգամ երազ դարձած՝ Մեկ անգամ էլ արթուն արի: