ՀՈԳՈՒ ԿԱՐՈՏ

Ես անիծում եմ այն 《սիրահարին》; Ում մեջ վառվում է կրքի անմար բոց; Ես անիծում եմ այն սուտ սերերին; Որ տալիս են զուտ թախիծ; լաց ու կոծ։ Ես անիծում եմ այն 《սուրբ》 հավատին; Որ իր մեջ մի բուռ կասկած է ծնում; Եվ անիծում եմ ա՜խ այն 《կարոտին》; Որ դեռ չծնված սեր է խոստանում։

Փորձա՞նք ասեմ, թե՝ փորձություն, Ի՞նչ անուն տամ ես սրան Պատի՞ժ էր սա, թե՝ արհավիրք, Ի՞նչ անուն տամ ես սրան․․․ Ծնկի բերեց հոգուս ու ինձ՝ Ի՞նչ անուն տամ ես սրան, Ու լու՜ռ դարձա, մի բու՜ռ դարձա, Ի՞նչ անուն տամ ես սրան․․․․

Սակայն եթե իմ կյանքի մեջ գեթ հարցնեին մի անգամ ինձ, Թե ես ի՞նչ եմ գերադասում, Ի՞նչ եմ ուզում Ու երազում, Ես կասեի. Ինչ լինում է՝ թող որ լինի միանգամից ...

Հին հուշերի փեշից բռնած, Այցի եկար ինձ նորից, Կրծքիդ վարդը խոսեց հանկարծ. «Նեղացել եմ քեզանից...» Հոգիս ցավից մի բուռ դառավ, Երբ որ տեսա դու անցար, Վարդը նորից լեզու առավ. «Ինչու՞ ինձ շուտ մոռացար...»

Ասում են, երևի մարդուն իրոք հարկավոր է երբեմն մենակ մնալ, ինքն իր հետ, ինքն իր դեմ, և, երևի, հենց այդ ժամանակ են գալիս իսկական մտերիմները, որոնց կորցնում ես, որովհետև մտերիմները նրանք են որոնց կորցնում ես: Միայն պատահական մարդիկ են, որ միշտ կողքիդ են...

Դու էլ գետի պես անցիր քո ճամփան, Եվ նման եղիր գետի հորձանքին, Որ կյանքիդ վերջին կայանում անգամ Ինչ-որ բանով պետք լինես կյանքին

Ջոկել չի լինում, Խառնել չի լինում, Ի՞նչ անեմ, ասեք. Ծախել չի լինում, Առնել չի լինում, Ի՞նչ անեմ, ասեք: Կանգնել չի լինում, Նստել չի լինում, Չի լինում քնել, Ապրել չի լինում , Մեռնել չի լինում Ի՞նչ անեմ, ասեք:

Քանիսի՜մարած ճրագն եմ վառել, Քանի՜խավար եմ հագել աշխարհում: Քանի՜ճաքճքված պատ եմ սվաղել, Քանի՜ տեղից եմ ճաքել աշխարհում : Քանի՜ ցավից եմ ձեռքից գնացել , Քանի՜ցավից եմ պրծել աշխարհում... Բայց նույն մանկամիտ ծուռն եմ մնացել Այս ալևոր ու ծծկեր աշխարհում

Ի՞ՆՉ ՊԱՏԱՀԵՑ Ի՞նչ պատահեց, այս ո՞ւր հասար, Ասա, ես ի՞նչ անեմ: Բեր ցավերդ, հոգնած աշխարհ, Դիր շալակիս, տանեմ: Աստված բախտի տունն ավերի… Հատիկները գարու Ասում են, թե ավելի Սեւ օրեր են գալու: Խեղճուկրակ իմ երեխա, Աչքս աչքիդ հառեմ, Նստեցնեմ ծնկիս վրա, Մատիդ փուշը հանեմ: Իմ ալեհեր-ալեւորիկ, Ոտքերն ընկնեմ սրբիդ… Պահիր, դու իմ միամորիկ, Հանեմ փուշը սրտիդ… Ինչքան էլ որ փշերն անլուր Տանջեն քեզ չարաչար, Դու աչքի փուշ չես դառնալու, Աչքիս լույսն ես, աշխարհ: