ՀՈԳՈՒ ԿԱՐՈՏ

Դուք երբևիցե լսե՞լ եք արդյոք Վայելուչ ու խենթ երգը ջութակի, Զգացե՞լ եք, թե ոնց է նա մեղմիկ Լալիս ու պատմում սիրո մեղեդին... Դյութիչ այդ երգի հնչյունների տակ Նրա նուրբ հոգու լարերն են դողում, Ջութակն էլ ասես վշտից խենթացած` Վաղուց կորցրած մեծ սերն է ողբում: Ու մելամաղձոտ սիրտը ջութակի Հառաչում է խոր մեղեդով հուզիչ, Ու զմայլում է ջութակն իր երգով, Մեկ խենթ լալիս է, մեկ` ժպտում թովիչ:

Իմ տխուր աչքերից՝ թախիծը սրբիր, Եվ այնտեղ փայլող արև նկարիր, Հոգուս դռները թակիր ու բացիր, Իմ սառած հոգին ջերմությամբ պատիր, Սիրով, քնքշանքով, լույսով պարուրի՛ր, Եվ մեն միայնակ, տիրակալ դարձիր... Եվ հավատացրու, ի՛նձ անհավատիս, Որ սերն իրական գոյություն ունի։

Ա~խ, ինչու° հանկարծ Առանց խոսքերի եկանք, կանգնեցինք Բաժանումների սահմանի վրա... Չէ ո°ր ամեն հարց և ամեն փակ դուռ Իր լուծում ունի, իր պատասխանը... Բայց մենք լռեցինք , և լուռ հեռացանք, Իսկ բազում հարցեր առանց պատասխան,

-Մայրի՛կ,դու գիտե՞ս որ իմ շուրթերին Քո անունն է միշտ դողում քաղցրագին. Գիտե՞ս,ինչպես եմ տանջվում կարոտից, Երբ "մայրիկ"բառը ասում են կողքիս:

Կյանքս մի գիրք էր,մեծածավալ Որն այդպես էլ ընթերցող չունեցավ: Որքա՛ն երազանքներ,որքա՛ն հույսեր մնացին գրքիս նախաբանում: «Նախաբան»........ինչպիսի վառ գույներով էի ներկում գրքիս առաջին տողերը... Ւնչու չկարողացա գիրքս իմ ուզած բովանդակությամբ շարունակել,ավա՛՛ղ չգիտեմ.. .խլեցին գրիչս ու փոխեցին գրքիս ու կյանքիս ընթացքը:անավարտ մնաց այն...իսկ ես այնքա՛ն բարի ու գեղեցիկ վերջաբան ունեի նրա համար...իսկ ես շա՛տ էի սիրում իմ իսկ հորինած գիրքը....անավարտ մնաց այն ..փակեցի գիրքս նույնիսկ չբացած:....

Քեզ պատկանող լռությունս շաղախվել է տառապանքիս բոսորով, Ու ոչ մի տառ, ոչ մի հնչյուն այնտեղ դիմակ չեն կրում... Քեզ պատկանող լռությունս աղմկում է աչքերիս մեջ, սրտիս ամեն բաբախում, Կեղծն ու սուտը լուռ ծնկել են այդ լռության անկեղծ ու սուրբ վանկերում... Քեզ պատկանող լռության մեջ սրտիս գաղտնիքն եմ կիսում, Կիսատ կյանքիս չկայացած անուրջներս եմ փայփայում...

Կարոտե՜լ է իմ կարոտը` քո կարոտին, Կարոտե՜լ են քո աչքերին` իմ աչքերը, Ի՜նչեր ասես, որ չի անի մեռնող հոգին, Ինչե՜ր ասես, որ չեն անի կարոտները: Ինչե՜ր ասես, որ չեն անի անձրևները, Մայրամուտներն ինչե՜ր ասես, որ չեն անի, Ինչե՜ր ասես, որ չեն անի քամիները, Եվ արցունքները սրբության, և մոմերը լուռ կարոտի: Մոմերը այդ իբրև Մարիամ, իբրև սուրբ մայր և իբրև Տեր Իբրև Աստծո քարավանից պոկված երկու հրեշտակներ, Որոնք երկար կսավառնեն իմ երկնքում, այն երկնքում,

Փաշիկ Պողոսյան - Կարապներ...