Предыдущая публикация
ԽՌՈՎՈՒՄ ԵՄ
Եթե անկեղծ՝ խռովում եմ
Սիրտը լցված մեծի նման,
Տուն ունեցող, բայց տան կարոտ
Ծերանոցի ծերի նման։
Մանկատանը «մա՜մ» չկանչած,
Հայր չտեսած որբի նման,
Կամ իր տանը օտարացած
Եվ անտեսված խորթի նման:
Խռովում եմ...
Խռովում եմ կոնֆետ տեսած,
Բայց չկերած մանկան նման,
Աչքը կախած, ձեռքը պարզած՝
Մուրացկանի բախտի նման:
Մուրացկանը չի խռովում,
Գոհանում է ունեցածից,
Բախտն է միայն խռովք ապրում
Եվ արտասվում տիրոջ քաղցից։
Արեգակի շողի նման
Խռովում եմ դեմս փակած,
Չսափրված սև երեսով
Եվ աներես մռայլ ամպից։
Խռովում եմ նաև քարից՝
Դեռ չծլած սերմի նման,
Ու թևաթափ անող խոսքից՝
Կարկուտ տեսած ծառի նման։
Մեղվի նման խռովում եմ
Նեկտարից զուրկ ծաղիկներից,
Ծաղկի նման խռովում եմ
Շուրթը ճաքած ծարավ հողից
Ու երկնքի՛ց ամպագոռգոռ,
Որ ականջ է խլացնում,
Բայց ամառվա շոգ կրակին
Հոգուս փոշին չի վերցնում։
Խռովում եմ բնությունից՝
Ձմեռ-ամառ չտարբերող,
Եվ ինչո՞ւ չէ՝ ա՛յն գարունից,
Որ նման է աշնան՝ լացող։
Խռովում եմ նաև մարդուց,
Ավելի ճիշտ՝ մարդու հոգուց,
Թե չէ՝ լեզո՛ւն, ի՞նչ է լեզուն,
Եթե ո՛չ գետ՝ երկար, անհո՜ւն...
Որ կարող է և փրփրել
Ու տուն ու բուն քշել-տանել,
Որ կարող է և ցամաքել,
Անգամ հոգուդ լացը կտրել,
Բայց և դառնալ անմեղսունակ
Ու դժոխքը սարքել դրախտ,
Նաև լինել այնպե՛ս ունակ,
Որ և բուժել անգամ փտախտ։
Խռովում եմ...
Խռովում եմ հիմար վարքից,
Քմծիծաղից ծնված բարքից,
Աղքատի մոտ ագահաբար
Լափը լափող փնթի խոզից։
Խռովում եմ կուշտ ստամոքսից,
Որ քնել է միայն ստիպում,
Նաև չեկած այն երազից,
Որ խորհելուց զուրկ է պահում։
Խռովում եմ և գանգերից,
Որ չեն մաքրում իրենց ժանգից,
Նաև անհաս ուղեղներից,
Որ խոսում են միայն փողից։
Խռովում եմ ձեռք ունեցող՝
Ձեռք չբռնող եսասերից,
Չկամեցող ու բամբասող,
Լավությունը ուրացողից։
Խռովում եմ նաև անձից՝
Երեսառած ու մոլորված,
Եվ ինչո՞ւ չէ, անգամ գանձից՝
Սով օրերին հոգում թաղված...
Ու պաղ դեմքից մտամոլոր,
Որ նայում է վախվխորած,
Կարծես տերև՝ ոլոր-մոլոր,
Որ պոկվում է ծառից հատած։
Խռովում եմ դեռ չսիրած՝
Սիրահարված վարպետներից,
Խռովում եմ ցավ չտեսած՝
Ցավի մասին խոսացողից։
Խռովում եմ առուն չանցած,
Բայց կյանքի ծով ալիքներում
Մենության մեջ մենամարտած
Արարածին քարկոծողից։
Խռովում եմ...
Խռովում եմ խռռացնող
Ու խռռոցը հերքող մարդուց,
Չլսողը լավ լսողին
Չլսողի տեղ դնելուց։
Խռովում եմ նաև բոզից.
Բոզը բնավ պոռնիկը չէ,
Որ մանկանն է փրկում սովից
Եվ աքսորում իրեն կյանքից,
Այլ ոգի՛ն է, որ մանկատան
Հացն է լափում ամբողջ հոգով
Եվ արարքը կտավի պես
Գունազարդում բոզ գույներով։
Խռովում եմ այս աշխարհից
Եվ աշխարհի դառը կյանքից,
Բայց և կյանքի դաս եմ քաղում
Չդժգոհող մուրացկանից,
Որ հավատքով նստած գետնին՝
Սպասում է իմ տասը դրամին,
Եվ օրհնելով օրվա հացը՝
Օրհնում է և իմ խեղճ անձը։
Կոչ եմ անում չտրտնջալ,
Այլ խղճի դեմ իջնել ծնկի,
Թե ուզում ես ճիշտ չափ ստանալ,
Ձեռքդ վարի՛ց վերև մեկնիր...
Следующая публикация
Нет комментариев