С Е Н Ү Ч Ү Н

С Е Н Ү Ч Ү Н Жел болуп чачынды сыласам, Көзүңөн кусаңды биле алсам, Аймалап жүзүңдү тынч койбой, Бойуңду сергитип тура алсам. Өзүңө жете албай жүргөндө, Аттиң ай, жел болуп жаралсам. Узун түн түш болуп бара алсам, Түйшөлтуп уйкуңдан талашсам. Түңүлгөн сезимге гүл сунуп, Түнөрткөн капаңды жойо алсам. Өзүм да түңүлбөй сен үчүн, Аттиң ай, түш болуп жаралсам. Боз туман каптаса өзүңдү, Ак жаандай арзуумду төгө алсам. Санаада, сагынып турганда, Саамайдан бир сылап өбө алсам. Буулуккан булутка окшошуп, Сен учун ак жаанга айлансам.

КӨҢҮЛДҮ ӨЗҮН ЫЛАЙЛАП Себеби жок азап нуруң себеледиң, Ууңдӯ чачып, ууктуруп жемеледиң. Ишеничти айнектей чагып салып, Өчүң бардай, жерге урдун тебеледиң. Күлүп турдуң, бирок аттиң көрө албадың, Көп өлтүрдүн, бирок жерге көмө албадың. Чачылган мончок сындуу ишеничти Бир өмүр терип издеп таба албадың. Булактын суусун ичпей ылайладың, Тунбаса бет кызартып уялбадың. Мөл булак көк иримде тунуп турса, Батынып суусуң канып жута албадың..

КИМДЕ АЙЫП Сезимдин сересине гүл өстүрүп, Сен деген арзууларда эмне айып? Жамгырдан элесинди издеп дайым, Көркөмдөп жазган ырда эмне айып? Жылдыздан дарегинди күндө сурап, Жыпар жыт гүлдөр терип жыттап жыттап. Өзүмдүк кыял менен умут улап, Саґынып откон кундо эмне айып? Коргозбой коз жашымды жаап турган, Ирмелбес кирпигимде эмне айып? Уктабай узун тундо сени эстеген, Сагынып суйуп жургон менде айып

ЖҮРӨК АРУУЛАП Батына албай, карайсын мени уурдана, Элжиреп турат, ээлигип жүрөк булкуна. Өзүмдүк кылып, кызганып ээлейт көздөрүн, Айталбай жүргөн, сөздөрдү жазып муңкана.. Тиктешип көздөр, түшүндү жүрөк сырларын, Каректен окуп, нур чачкан арзуу ырларын. Көз ирмем караш, жетелеп бизди заматта, Серпилтти сезим, сездирип сүйүү жыргалын.. Тарта албай карек, ойлорго ойлор жанашып, Көз ирмем турдук, кыдырып аалам адашып. Жагымдуу маанай, тартуулап аста жылмайып, Бүтпөсүн мүнөт, туралы жакын санашып. Керемет мүнөт, керемет сезим тартуулап.. Койгондой болду, тазалап жүрөк аруулап.. Каректе нурун, черткилеп жүрөк кылдарын, Ойготту сезим, , арзуусу менен дарылап.