Հոր սիրտը...
Ասում են՝ գյուղից զինվոր է զոհվել,
Ամիսներ անց են մարմինը գտել,
Հետո բերեցին՝ փակված դագաղով,
Իսկ վրան ծածկած մեր եռագույնով։
Լալիս էր մայրը, բոլորն էին ողբում,
Ողջ գյուղն էր նրա կորուստը սգում,
Բայց կար մի հոգի, որ լուռ էր այնքան,
Կարծես ներքուստ էր նա լալիս անձայն։
Զինվորի հայրն էր՝ մի հզոր անհատ,
Ով շատ էր տեսել օրեր լավ ու վատ,
Իր օրում երբեք չէր հուսահատվել,
Կյանքի հարվածից երբեք չէր կքել։
Կռիվ էր տեսել, ընկերներ կորցրել,
Անգամ եղբորն էր մայր հողին հանձնել,
Կրծքի բեկորից երբեք չէր նեղվել,
Նրա բողոքը ոչ ոք չէր լսել։
Եղբորից հետո երդում էր կերել
Ինչ էլ որ լինի, երբեք չլացել,
Սակայն կա մի դեպք, որ չդիմացավ,
Երբ ավագ որդին լույս աշխարհ եկավ։
Մինչև լույս խմեց, մի լավ քեֆ