Ոնց էր Տերյանն ասում.

«Երբ կհոգնես, կգազազես աշխարհից. Դարձիր իմ մոտ»: Մեզ էսպիսի մարդիկ են պետք, որոնց մոտ կգնանք փոթորիկներից հետո, գզգզված մազերով ու կոտրած անձրևանոցով: Մեր հոգնության ժամերին: Մեզ թեյ ու գինի լցնող, մեր կոկորդը շարված բառերից դատարկող մարդիկ են մեզ պետք: Որոնց մոտ հանգստություն ենք գտնում: Որոնց հետ ամեն ինչ իր տեղն է վերադառնում: Որոնց ոչ թե մյուսների պես գլուխներս ազատելու համար կասենք՝ «հոգնած եմ», այլ մի հաշտված «հոգնել եմ»-ով կբացատրենք ամենը: Որ մի դերբայ փոխելով ֆիզիկականի ու հոգեկանի սահմանը գծենք: Ապրածդ պատմել-չպատմելն ես որոշում այդ դերբայով: Մեզ պետք են մարդիկ, ում մոտ հոգնելը հոգնած լինելով չենք պարտակի: