#ԶԻՆՎՈՐ

Վճարել եմ գինը օտարության,
Տանից հեռու տարիների,
Պատերազմ էր ազատության,
Կյանքը փրկող հոգիների....
Գիշեր էր մութ, ու սև էր իր էությամբ`
Դղրդյունը մոտենում էր զորամասին,
Բարձր ձայները` հոգու լռությամբ,
Գոռում էին միայն վտանգի մասին....
Հավաքվել ենք փոքր նկուղում,
Ռումբերի հարվածից լսվում էր ճիչեր,
Թալիշն էր կարծես, իր սրտով լացում,
Օգնության հույսը` զրոյից քիչեր....
Լուսաբաց ահա, ու թաքնված ենք դեռ,
Հրամանատարը եկավ` անճանաչելի տխուր,
- Ժամն է կռվելու, ՄԱՐՏԻ հրաման,
Տանկերն են հասնում Թալիշյան բլուր...
Զորամասից վազեցինք, մեր գյուղը Թալիշ,
Ավերակներ են ամեն ուր փլված,
Գյուղը հարազատ` դարձել էր ուրիշ,
Ասես իր մորից` երեխա խլված....
Ու դեպի դիրքեր, մոլեռանդի պես,
Եվ ճամփին ահա` զենքի մեքենան,
Ծակված ակներով ու կարմիր արյուն,
Գլխատված վարորդ` թշնամու կանոն...
Հասանք դիրքերին` տղերքը քիչեն,
Կեսը վիրավոր, կեսը վախեցաց,
Խրամատները` արյան լիճ են,
Մեջը փամփուշտներ` թշնամու կրակած....
Ամսի 5-ն էր, հրադաթարի լուրեր կային,
Արդեն ուժասպառ, անքուն չորս օրեր,
Մինչ հրադաթարի զանգերը տային,
Ամենավերջի արկը` հենց ինձ համար էր....
Ակամա թեքվեցի` ցնցումից արկի,
Զգացի ջերմություն` վիզս էր այրում,
Երևաց արյուն` գոռացին պառկի,
Վիճակս անհույս` չէի պայքարում....
Տղերքը հզոր` գրկեցին ինձ եղբոր պես,
Վազում են դեպի մեքենան սպասող,
Թշնամու վերջի արկերն իրապես,
Ուղղված են դեպի տղերքը վազող....
Բայց կանգնել չկա, վիճակս էր ծանր
Պետք էր հասցնել` վայկյան առ առաջ,
Տղերքը ուժասպառ, վերջի ճիգերով մանր,
Հերոսի նման` ԿՅԱՆՔԻՍ ԸՆԴԱՌԱՋ...