მივუყვებოდი ნოემბრის თვეში წვიმიან ქუჩას,
მივუყვები და ჩემთვის ვფიქრობ, ცოტაც და მივალ.
მივალ იქ სადაც მეგულება ნაზი არსება,
სადაც წვიმაც და ქარიც სულ მავიწყდება,
თითქმის მივედი, ვდგევარ ჩუმად წვიმის ხმას ვუსმენ,
ჩემი თვალები მიპყრობილია მისი სარკმლისკენ,
ალბათ არ ააქვს აზრი აქ დგომას ალბათ ვერ ვნახავ,
და ჩემი გულიც სამუდამოდ დაისადგურებს,
რა ვქნა მიყვარხარ სამუდამოდ, თავს ვერ ვერევი,
გულს ვერ ვუბრძანებ და ჭკუასაც ვერ დავუწყებ სწავლას,
ისე დიდია სიყვარული ჩემი შენდამი,
როგორც ვულკანის სიძლიერე ამოხეთქვისას.
სულ რამდენჯერმე მომიკრავს თვალი შენთვის ქუჩაში,
მაგრამ ძნელია გაუძლოს გულმა ცდუნებას შენსას
სწო
ჩემო სამშობლოვ, ეს რამხელა ძალა გქონია,
შენს სილამაზეს შევცქერი ეხლა ასე მგონია,
ასე მგონია, არ შემიძლია უშენოდ ყოფნა,
უშენოდ ყოფნა შენგან წასვლა, შორს გადაკარგვა.
ჩემო სამშობლო! არ გეგონოს ეს უბრალო, ჩემი სიტყვები...
შენი გულისთვის თავსაც გავწირავ, შენთვის მოვკვდები,
შენი გულლისთვის ხელსჰი ავიღებ იარაღს, და ომში წავალ
შენი გილისთვის არაფერია ჩემი სიკვდილი
შენი გულისთვის ყოველ წუთსაც მზადვარ არ ვიყო,
მევარ ქართველი, და უბრალოდ სხვანაირად არ შემიძლია,
ყველა ქართველს ხომ, უნდა უძგერდეს გული ქართულად?
თუხარ ქართველი იზავ ამას, სხვანაირად არშეგიძლია
არ გვაქვს უფლება დავანგრიოთ, და წავშალოთ ჩვენი ქართული,
არ შეიძლება
ვაი საქართველო
ნუთუ არ მოგბეზრდათ იმაზე ტრაბახი,
რომ ქართველები ვართ ყველაზე მაგრები,
მოდით ნუ ვტრაბახობთ და საქმე ვაკეთოთ
იქნებ საქართველო სადმე ვაჩინოთ.
ნუთუ არ მოგბეზრდათ წარსულზე ლაპარაკი
როცა დედამიწაზე ნელ–ნელა ვიკარგებით,
არავინ არ ფიქრობს ქვეყნის მომავალზე,
ყველანი ზრუნავს დღევანდელობაზე,
დღეს არამიშავს ხვალეზე ხვალე გეტყვი,
აი ასე არის ჩვენი ქვეყნის ბედი,
მეკი არ მინდა რომ ეს ასე იყოს,
როცა შეგვიძლია რომ მეტი ვაკეთოთ,
დიდმა და პატარამ ერთმანეთს მოვეფეროთ,
და ყველამ ერთად სამშობლოს ვემსახუროთ,
განა ის კიარა ერთმანეთს ვემტეროთ