5/5. Уммул мўминийн Жувайриядан (р.а.) ривоят қилинади. «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам эрталаб субҳ намози пайтида унинг ҳузуридан чиқиб кетдилар. У намоз ўқийдиган хонасида эди. Сўнгра зуҳо намозини ўқиб бўлиб қайтиб келсалар, Жувайрия онамиз ҳали ҳам ўтирган эдилар. Шунда Расулуллоҳ: «Чиқиб кетганимдан бери шу ҳолатда ўтирибсанми?» деб сўрадилар. Онамиз (р.а.): «Ҳа», дея жавоб бердилар. «Мен сендан кейин тўртта калимани уч мартадан айтдим, агар улар тарозида ўлчанса, сен бугун айтган нарсалардан оғир келади, - дедилар Расулуллоҳ. - Улар:
«Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи ъадада холқиҳи ва ризо нафсиҳи ва зината ъаршиҳи ва мидада калиматиҳи». (Маъноси: Яратганларининг ададича, нафси рози
Саид ибн Жубайр Ибн Аббос розийаллоҳу анҳудан ривоят қилади: “Ким Қуръонни ўқиб, унга амал қилса, Аллоҳ уни залолатдан тўғри йўлга бошлайди ва қиёмат куни ёмон ҳисоб(қилиниш)дан асрайди. Зеро, Аллоҳ азза ва жалла: “Ким Менинг ҳидоятимга эргашса, у адашмайди ва бахтсиз бўлмайди”, деган” (Ҳоким, Байҳақий ва Ибн Абу Шайба ривояти. Ривоят санади саҳиҳ[1]).
Айюб ибн Мусодан ривоят қилинди: «Муҳаммад ибн Каъб Қуразийдан эшитдим, у шундай деди: «Мен Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳунинг: «Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Ким Аллоҳнинг Китобидан бир ҳарф ўқиса, унга бир ҳасана бор. Ҳасана эса ўн баравардир. Мен «алиф лам мим» битта ҳарф, демайман. Балки, «алиф» бир ҳарф, «лам» бир ҳарф,
1/1. Абу Ҳурайра (р.а.) ривоят қиладилар: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Икки калима борки, улар тилга енгил, тарозида оғир ва Раҳмонга маҳбубдир. Улар:
«Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи, субҳаналлоҳил ъазийм», деб айтдилар». (Маъноси: Аллоҳни ҳамд айтиш ва улуғлаш билан поклайман.) Бухорий ва Муслим ривоятлари
2/2. Абу Зарр (р.а.) ривоят қиладилар: «Расулуллоҳ менга: «Аллоҳ таолога энг маҳбуб бўлган каломни айтайми? Аллоҳ таоло учун каломларнинг энг яхшиси
«Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи», деб айтишингдир», дедилар».
Бошқа ривоятда айтилади: «Расулуллоҳдан: «Қайси калом афзал?» деб сўрашди. У зот: «Аллоҳ фаришталари ёки бандалари айтишини ихтиёр қилган «Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи», к
Аллоҳ таоло шундай дейди:
«Аллоҳ иймон эгаларига фазлу марҳамат соҳиби бўлган Зотдир». (Оли Имрон: 152)
Аллоҳнинг фазли кенг. Аллоҳ субҳанаҳу ва таоло бизга лойиқ бўлганимиздан кўра кўпроқ марҳамат эгаси. Қачон бўлса ҳам Аллоҳдан бирор нима сўрасак, У зот бизга ортиғи билан беради. Бу Аллоҳ таолонинг бандалари учун раҳмати ва фазли ҳисобланади.
Аллоҳ таоло шундай дейди:
«Одамларнинг Иброҳимга яқинроғи унинг йўлига эргашган зотлар, мана бу пайғамбар (Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ва иймон келтирган кишилардир. Аллоҳ мўминларнинг дўстидир». (Оли Имрон: 68)
Валий — «дўст», «ҳимоячи» деган маънони англатади. Шунинг учун ҳам Аллоҳ таоло ўзини мўминларга Валий (дўст, ҳ
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Агар бирортангиз охирги ташаҳҳудни ўқиб бўлса, тўртта нарсадан паноҳ сўрасин: жаҳаннам азобидан, қабр азобидан, ҳаёт ва ўлим фитнасидан, Масийҳ Дажжолнинг ёмонлигидан», деб айтдилар. (Имом Муслим ривоятлари).