პოეზიაზე შეყვარებული,
პოეზიითვე გავმხდარვარ ავად.
მე პოეზიამ დამაავადა
და პოეზია მომარჩენს თავად.
წერა შემეძლო გათენებისას,
ვერ ვიძინებდი ფიქრებით როცა.
რომ არ მინდოდა მეწერა თითქოს,
გონება მაინც გართმვას მთხოვდა.
ერთხელ ავიღე კალამი ხელში,
როცა ყველაზე მეტად მიჭირდა.
და ვეღარ დავდე სამარადისოდ,
ჩემი ლექსები თვითონ მიკვირდა.
რომ კითხულობდნენ ათასი მხრიდან,
ამ კითხვას სვამდნენ: ნუთუ პოეტიაი
მე ვპასუხობდი: როგორ გეკადრებათ,
უბრალოდ ასაზრდოებს დიდი პოეზია.
დრო გადიოდა, დღეები ღამდებოდნენ,
ლექსები გამიხდნენ მე თითქოს მეცხედრენი.
კალამი მიჭირავს ხელში ძველებურად
და უკვე ვხვდები რომ მგონი ვერ ვჩერდები.
მერე მე მიკითხავს ჩემივე თავისთვის:
ნუთუ პოეტია, ნუთუ პოეტიაი!
რას ამბობ უნიჭო მელექსე ბრ