ԳԱՂԹԱԿԱՆ ՇՈՂԱԿԱԹ ՏԱՏՍ

Գաղթական Շողակաթ տատս
Համարվող տոհմի Մեծ մամեն`
Ուսած գերդաստանի հոգսը`
Ցավով բռնել է գաղթի ճամփան։
Տարել սով ու օտարություն,
Շալակած ծով համբերություն֊
Կորցրածները իրեն հայտնի
Կուլ գնացին ցուրտ ճամփեքին։
Թե շորերը քանի տեղով
Կարկատվեցին չուլ լաթերով,
Ահը սրտին մութ գիշերով,
Գայլաոռնոց անտառներով
Ճամփան թվում էր հավերժություն.
Թոռը գրկում հաց էր խնդրում.
Նայում էր նրա դալուկ դեմքին,
Ուտելիք փնտրում` հույսով սին…
Կողքին արի զույգ որդիներ
Սակայն սովալուկ, անզեն.
Չկար մի սայլ որ նստեին
Կրած բեռը վայր դնեին։
Իրենց հետ էր միջնեկ որդին,
Սիրտ տաշում նրա մանկանց լացը֊
Սուրեն որդին անզոր կքած`
Երազում` տեսնել ակոս վարած…
***
ՃամփաՆ հասցնում Ծալկային,
Հույսի շող թվացող երկնային,
Հանգստանում են տանջանքներից,
Շունչ քաշելով ոճրանքներից…
Աստծո կամոք հասնում Ծունդա,
Մտածում են` սա է որ կա
Ու հիմնում են գյուղ սարն ի վար`
Դարձնում Սուլդա բնակավայր։
Կամքով ժողովուրդ Էրզրումցի
Շուտ հարմարվում ցուրտ կլիմային,
Աշխատանքով գիշեր ու տիվ
Վաստակում են սեր ու պատիվ։
Խաղաղված Շողակաթ տատը
Գերդաստանի ղեկն իր ձեռքին`
Թորդանյան էր պինդ արմատը
Ուժ էր տալիս որդոնցն ու գյուղին…
***
Կրտսեր որդու մահը ցնցեց,
Առողջությունն ավերվեց.
Մեծ մամեն անկողնում պառկեց,
Անօգնական թախտին գամվեց…
Իրավիճակը սոսկալի
Ձգվեց մի քանի տարի.
Լույսը տեսնում երդիկից միայն
Միշտ արևին կարոտ սակայն… Երկար ձմեռն էլ գոմաջերմ
Անզորու դարձնել ցավերը մեղմ.
Ինչպես հողից պոկված մի հյուլե,
Համբարձվեց հոգում վիշտ արճիճե։
Այս պատմությունը նմուշ գաղթի`
Գաղթողների սիրտ կթրատի
Թողել է տատս որպես ավանդ.
<<Ոչ մեկը թող չապրի’ բռնի գաղթ>>։
Ռիմա Սիմոնյան